Jina wî Xanê jî li ber televîzyonê rûniştîye, li nûçeyan guhdarî dike.
Evdilqeher di cî de sekinî, li birakê xwe nerî, got:
-Xeto, qawet be ji te re!
Bi dengê Evdilqeher re, Xanê di ser stuyê xwe re fitilî, li hêla Evdilqeher nerî; destê xwe bi haweyekî hişyarîyê bide da ber devê xwe û got:
-Huşş! Dîsa tecrîd danîne ser Serok! Ka deng mekin bê çi heye çi tune ye?
Xeto teva melkisa destê xwe ber bi Evdilqeher ve meşîya. Bi hev re derbasî hêwanê bûn.
Evdilqeher qutîya xwe ji bêrîka xwe derxist, cixareyek ji xwe re, yek ji Xeto re pêça û dîsa qutîya xwe girt û xist bêrîka xwe.
Xeto him cixareya wî vêxist, him a xwe.
Piştî Evdilqeher ji cixareya xwe hilmek kişand, li Xeto nerî, got:
-Ev çi hal e, Xeto? Tu mêrê bi sed mêrî bûyî!
Xeto serê xwe hejand, got:
-Xwedê ji hevalan ne razî be! Bi vê wekhevîyê nîyhan ca me! Em bûn wek hevîr, hevîr! Jin kirin mêr, mêr jî kirin jin.
Evdilqeher got:
-Wê çaxê wî qurmê simbêlan jî jêke û bibe bide Xanê, bila bi ser pişta lêva xwe ve bizeliqîne; heq heqê wê ye.
Xeto serê xwe bera ber xwe da, got:
-Hewce nake; jixwe êdî hew berzika xwe jê dike; pirça li ser pişta quzê wê, ji simbêlên min û te gurtir e!
