Ez kurdekî agnostîk im, lê hesasîyet heysîyet e, çendî qibleya meriv ne yek be jî, di warê kurdîtîyê de hewce ye meriv rast, durist û ji dil be.
Loma jî,
ziman ziman ziman, heta ku kurdî nebe hesasîyeta kurdan,
bi taybetî jî nebe hesasîyeta partî û rêxistinên kurdan,
heysîyet tenê cîyê şikê ye.
Kemal Kiliçdaroglû singê xwe rakir, xwe rakişand û got, "Erdogan bi xêr kengî tu ji ser wî textî ketî û ez derketim ser wî textî, tu yê bibînî bê ez çi felaketê tînim ser Qendîlê. Heger li Qendîlê min kevir li ser kevir hişt, bila xavika serê jina te li serê min be!"
De bi serê Şêxê Îmralîyê, ne ji Qendîlê be, ne kes dine qûna Erdo, ne jî kes dine qûna te Kemo!
De îja bila yên têgihiştî ji yên tênegihiştî re ta bi derzîyê ve bike!..
Zimanê tirkî vîrus e û roj bi roj mîna şewbekê li nav me belav dibe.
Jîyana rojane...
Perwerdeyî...
Sîyaset...
Edebîyat...
Têkilîyên evînî...
Û sînema...
Bakurî ne bes bûn, wa ye mîna dargerînkê tirkî xwe gîhand rojhilatîyan jî.
Berî nuha derhêner Hiner Selîm bi şewba tirkî ketibû, wa ye nuha jî wê şewbê xwe bera ser kezeb û gurçikên Behmen Qubadî jî daye.
Ez ê bibêjim Xwedê bi xêrê bigerîne, lê weleh êdî ev mesele ji xêrê jî wê de ye; xwelîserî ye.
Agir bi mala kapitalîzmê bikeve!
Ji bo jîyaneke bi konfor agir bi jîyana kurdî xistin,
lê ew xwelîser tê nagihêjin ku konfora mezin jîyîna bi kurdî bi xwe ye.
Ez ê bibêjim Xwedê aqil bide, lê Xwedayê reben jî êdî dike bixurife jixwe!
Ne kesî binê quz dîtîye, ne jî kes ji qezençkirin û berhevkirina mal û milk û pereyan têr bûye.
Hewce ye meriv qîmetê kêlîya tê de ye baş bizanibe;
lewra zeman diherike û kalûpîrbûn anku yextîyarî mîna kerengê kelandî ye; û kerengê kelandî jî ne tê xwarin, ne jî tê avêtin;
meriv bixwaze jî ew mal û milk û pere yê bi kêrî meriv neyê, piştî qonaxa dawî ya temen.
Lê...
Wek min got,
Ka aqil!
Gotina Dawî
Heger kurdî ji ber xwe fedî nekira, xwe li kurdan nedikir xwedî...
