Ji nav nivînên xwe rabû û berê xwe da tuwaletê.
Tuwalet li hewşê bû, bi xwe re nedît heta tuwaletê here; li ser dika ber xênî derpîyê xwe ji xwe şeqitand, bi serê kîrê xwe girt û li ser axa hewşê reşand.
Bi qasî deqeyekê bû şureşura mîza wî; kunê xwe vala kir û dîsa bi şûn de vegerîya, hat ket nav nivînên xwe.
Roj bi qasî nîvbejnekê bilind bûbû.
Ji wî wê de jina wî Wesîla li ser kêlekê veketibû; qûna Wesîlayê di bin kirês de zepitî xuya dikir. Şotika avê bi ser devê Sofî Reşad ket, girêz ji dev herikî.
Ji ser doşeka xwe, xwe ber bi doşeka Wesîlayê ve kaş kir, hêdîka lihêfa wê bilind kir û xwe rada kêleka wê, xwe bi qûna wê ve zeliqand.
Derpîyê xwe ji xwe kir û kirasê Wesîlayê jî li nava wê pêça; Wesîla jî şîyar bû.
Çendî xwe piçekî giran kir jî, di nav lepên Sofî Reşad de hêdî hêdî sist bû.
Destên Sofî di nav çiçikan de, Wesîla hêdî hêdî bi ser hişê xwe ve hat.
Sofî bi çengûrê Wesîlayê girt, ew li ser piştê vexist, derpîyê wê jê kir, çîpên wê ji hevdu dan alî û xwe di nav her du çîpan de bi cî kir.
Serê Sofî di nav çiçikên Wesîlayê yên mîna petêxên Sêrtê de, helkehelka wî bi haweyê senfonîyê bi guhên Wesîlayê ve radipelikî. Mîna nexweşekî li ber mirinê dike can bide, teperepa dilê wî bû.
Û Sofî mahrê xwe bera qulê da...
Rabû û daket...
Rabû û daket...
Û ji nişka ve dengê sîrên û korneyan hat.
Wesîlayê destê xwe li pêxîla Sofî xist, got, "Hişş! Xwe tev nede!"
Sofî sar sekinî û hew xwe tev da.
Got, "Keçê Weso, çi qewimî? Di kêlîya herî xweş de, tam mahrê min dikira jahra xwe berda, çima te ez sekinandim? Te ez şewitandim, hey bêbavê!"
Wesîlayê got, "Ka bise, hey zalim lawê zaliman! Bila piçekî rêz û hurmeta te ji Ata re hebe. Seet neh û pênc deqe. Rehma Xwedê lê be! Ata mir!"
Ku dengê sîrên û korneyan sekinî, pê re pê re kîrê Sofî jî mîna xîlka elokê sist bû.
Wesîlayê destên xwe li kulêmekên Sofî şidandin û dîsa ew bi ser xwe de dahf da.
Got, "De Sofî, dee! Rehma Xwedê lê be, Ata mir! Îja dora te ye; de ka îja tu wê rehma xwe bi ser min de bibarînî, de, dee!"
Sofî kir û nekir, kîrê wî yê sist bûbû hew rep bû.
Wesîlayê got, "Çi bû, Sofî?"
Sofî keserek ji kûr kişand, got, "Weleh Wesîla, te pê girt! De îja bişîne pey Atayê xwe, bila ew were di te ne û kurmê te bişikîne! Ew mir, ê min jî mir!"
