"Keçê, de ka were vî kîsikî bikişîne serê kîrê min û van şevên zivistanê ku şehwet û arezû tenê kêlîyekê jî terka bedenên me nake, em bê minetî birepînin hev û dilê xwe li hev rehet bikin! Tu dibînî, her dihere dinya ber bi nexweşîyê ve dihere û jixwe êdî bi zorê em di bin barê xwe de li ser nigan diedilin, îja zarokan û sixlet û berpirsîyarîya zarokan jî li ser barê me neke bar û barekî din li berê me giran neke!"
Jin ji ser nivînan rabû, kincên xwe li xwe kirin û ber bi derî ve meşîya. Berî di derî re derkeve, di ser stuyê xwe re fitilî, li mêrê xwe nerî.
Got,
"Xwezî şeva ku tu yê biniqutîyayî malzaroka dêya xwe, wê kêlîyê, bavê te dêya te li ser dev vexista û ji paş ve kîrê xwe têxista quzê wê, lê berî pişta wî bê, kîrê xwe ji quzê wê derxista û ew avika ku tu yê bi xwe jî jê zêde bibûyayî bi ser pişta qûna wê ve bipejiqanda û ew avik hêdî hêdî biherikîya qelîşteka qûna wê; xwezî!"
