Ne şaş bim fîlmekî Tarantîno bû û dîsa ez ne şaş bim fîlmê "Kill Bill" bû.
Erê, çavên me li ser ekranê bûn, lê wek her car destê min neditebitî...
Min destekî xwe di bin serê wê re derbas kiribû, serê wê li ser bû; destê min ê din jî li ser sîng û berên wê derketibû kêf û seyranê.
Lê bi wê jî xweş dihat, dengê xwe nedikir.
Di bin atmosfera aksîyona fîlmekî de, em li pey aksîyoneke din bûn di fîlmekî din de...
Arezû!
Şehwet!
Bedena genimî!
Cotê memikan!
Dora memikan a qahweyî!
Navik!
Berzik;
ew berzika ku li ser pişta besteke genimî!
Û binberzik;
buhuşta li ber çavê misilmanan mîna dojeha kafirî!..
Min serê her du memikan bi dor di nav tilîyên xwe de hêdî hêdî firkandin, firkandin û dû re min ew miz dan.
Çavên wê ji arezû û daxwaza wê kêlîyê qulipîn, diranên wê yên mîna birinca Qerejdaxê xuya bûn dema ji wê jana têrarezû dev li lêva xwe ya jêr kir.
Û keserek kişand ji kûrayîya hundirê xwe.
Wextê destê min gîhaşt ser pişta quzê wê, ricifînekê seranserê bedena wê dîl girt; di nav destê min de kil bû, hejîya mîna peleke çilo dema bi sura bê kil dibe.
Min got, "Sewda!" û pê re pê re min dev li lêva xwe kir.
Lê êdî dereng bû...
Bi hêl destê min ji ser pişta quzê xwe rakir, rabû ser xwe, derket şaneşînê û cixareyek vêxist, di wê tarîya ku berî dîk û mele biavêjin ber hev bi kêlîyekê...
Heta destê sibehê ne xew ket çavên wê, ne jî ket çavên min.
Û nizanim bûbû caran çenda ku Sewda diket navbera min û jinên piştî wê yek bi yek diketin jîyana min û derdiketin!..
