Di zaroktîya me de mûz fêkîya herî populer a sinifa dewlemend û elîtîst û burjûwazîyan bû. Heger bi roj li ber dikanekê em çav li mûzan biketana, bi şev di xewna me de ew mûz dibûn xîyar û di qûna me re diçûn.
Û berê,
tu kesî xîyar nedixwar, ew xîyar di lemên xwe de qert dibûn, te bibira danîya ber keran, keran jî nedixwar.
Ji xêndî xursîyan...
"Xursî, xwedîyê xîyarê çelmisî, ne dixwin, ne didin kesî!"
Lê ya xursîyan jî ji çikûsî û çavtengîya wan bû; destê wan lê nedigerîya bixwin yan jî îkramî ciwamêrekî, ciwanikekê bikin.
Û îroj li bazarê, bi buhayê du kîlo mûz meriv nikare kîloyek xîyar bikire, mixabin.
De îja...
Doh,
xîyarên xursîyan di leman de qert dikirin û didan kerên xwe,
îroj,
ne tezeyên wan xîyaran, ne jî qertên wan xîyaran bi destê meriv dikevin.
Reîs li serxweş û gerhezan hatîye xezebê...
Şûşeya bîrayê û lîtreya benzînê bûye 22 lîre.
Bi bîrayekê meriv serxweş nabe, bi lîtreyek benzîn jî teker nagerin.
De were safî bike!
Kin û gilover...
Xêr di vî welatî de nemaye.
Êdî ne serxweşî bi destê meriv dikeve, ne jî ger û kêf û berdûşî...
De îja were di qula xênî de rûne û bi ser kul û derdên xwe de bifikire, biponije.
Me bi hev re pê girt!
Durûtîya civakê...
Jin jin e, mêr mêr e, lê li ser axa welatê min her du jî hîn jî kêm in.
Loma jî...
Kî jin e, kî mêr e, Xweda dizane her du jî serberjêr in.
Û ji bo dawî li vê serberjêrîyê bê jî, hewce ye bi perwerdeyîyeke xurt zîhnîyet bê guhertin,
lê mixabin civaka ku genetîka wê nexweş ketibe, ew civak bîra perwerdeyîyê jî nabe.
Bi kin û kurmancî...
Hewce ye berî her tiştî,
bi perwerdeyîyeke xurt însan hînî însanetîyê bibin;
dû re,
însanên xwe hînî însanetîyê kirin û xwe kirin însan, dikarin li ser têgehên felsefîk, sosyolojîk û edebî bi hev bişêwirin û li hev bikin.
Wekî din...
Li welatê însan hîn nebûye însan, quretî û nîqaşên li ser wekhevî û azadîya jinê, tenê ehmeqî ye.
Gotina Dawî
IQ ketîye qûna mirîşkê û mirşk jî hew hêk dike!
