Merivekî Letîfê Hedo dimire.
Letîfê Hedo jî yekî fiqur e; guhê wî dilive.
Radibe xwe hazir dike û ji bo sersaxîyê dihere şwîna wî merivê xwe.
Piştî Letîfê Hedo wesîfeya xwe ya sersaxîyê bi cî tîne û fatîheyekê diduyan dixwîne, radibe ser xwe, xatir ji civatê dixwaze.
Wextê mazûvan wî bi rê dikin, çend kesên wek wî fiqur jî dikevin bin çengê wî û bi wî re dimeşin.
Îja wextê bi wî re dimeşin, ji hêlekê ve jî dest bi qerf û qotikan dikin.
Yek ji wan dibêje:
-Ha Brahîm!
Letîfê Hedo dibêje:
-Haa!
-Ev tu ji min re nabêjî, rewşa yê te yê jêr çawa ye?
Her du destên Letîfê Hedo di bêrîkên şelwerê wî de ne.
Û jixwe bêrîkên şelwer jî têra xwe kûr in; meriv sê kîlo xwê jî berdê, ew ê hîn cî hebe meriv nîv kîlo nok û qidam jî berdê...
Axir, destê xwe yê çepê dirêjî nav şeqên xwe dike, kîrê xwe dixwirîne, dixwirîne û dû re di ser stuyê xwe re dizîvire, ji binê nigên wî heya tepelika serê wî, dûr û dirêj lê dinere û dibêje:
-Pir baş e. Bi qasî bejna te ye; tenik û dirêj e!..
