lê qirax û peravên çemê me jî ne kêmî qirax û peravên Antalya û Bodrûm û Marmarîsê bûn.
Tenê ferqek hebû...
Ji derpîkên wan re digotin "Mayo"
Û em bê mayo diketin avê...
Lê derpîkên me jî derpîk bûn haa; bi rengînîya xwe ne kêmî mayoyên ecnebîyan bûn.
Spî, reş, keskê tarî, keskê vekirî, şîn, şînê tarî, cûn û reş...
Yên derpîkên wan spî bûna, ha bi derpîk ketine avê, ha tazî ketine avê, ferq nedikir, lewra piştî xwe di avê dadikirin, kîr û gunê wan û ferşên qûna wan derdiketin çolê û tew ne xema wan bû jî.
Çawa îroj kiras û fîstanên transparan hene, wî zemanî, berî li rojava cil û bergên transparan derkevin pêyasê û bibin mode, li qiraxa çemê Zerganê me mayoyên transparan li xwe dikirin.
Jixwe me pirê kesan ji hev fedî nedikir, şûtîtazî me xwe li nav pêlên avê diqewimand.
Ax ax!
Agir bi mala xursîyan bikeve!
Ji bo tûtina xwe av bidin, av ji ser Zerganê birîn; zaroktîya me di temenê me yê herî xweş de miçiqî.
Zergan bê av, bîranînên me bê nav man!..
Bi min...
Divê kurdên bi tirkî difikirin lê bi kurdî dinivîsînin, pozê xwe nexin nav edebîyata kurdî û zimanê kurdî nelewitînin.
Kêm kes ne tê de...
Lê heyf û mixabin,
yên xwedan vîzyon û afirîner, bi tirkî difikirin lê bi kurdî dinivîsînin, loma jî ziman li pêşîya afirînerîya wan dibe zirbendek û ew afirînerîya wan di nav hiş û xeyalên wan de asê dimîne;
yên bi kurdî difikirin û bi kurdî dinivîsînin jî zêde gundî mane; derî û paceyên xwe ji modernîzmê re girtine.
Çendî bixwazin di berhemên xwe de xwe modern û medenî rê bidin jî, ew kiras li ser wan rûnane û beloq disekine.
Îja heyrana çavên we...
Bi lez û bez divê kurdên xwedan vîzyon û bi kurdî difikirin li edebîyata kurdî zêde bibin û bibin serdest.
Yan di hev nin, hev zêde bikin,
yan jî yên din bixesînin, nehêlin yên din di hev nin, da ku zêde nebin.
Yan na...
ew ê romanên me jî,
çîrokên me jî,
helbestên me jî nîvkelî anku xav bimînin.
Kalê Evdo û pîra Kewê li ser kulêv rûniştibûn, ziq li televîzyonê dinerîn.
Li ser ekranê jineke bedew û mêrekî mîna fêrizekî xwe li hevdu pêçabûn û bi haweyekî estetîk bi hev şa dibûn; bi gotineke din, dinîyhan hev.
Kalê Evdo fitilî, li pîra Kewê nerî û kûr û dûr çû; dû re keserek ji kûrayîya kezebê kişand û got, "Axx axx Kewê! Emir derbas bû, lê me dilê xwe li nîyhandinê rehet nekir!"
Pîra Kewê jî bi haweyekî polîpoşman serê xwe kil kir û lê vegerand, got, "Erê weleh. Nahlet li zewacê bê! Xwezîya min bi dilê qahpikan!.."
Gotina Dawî
Azadî xweş e, heger meriv bi qûna xwe bawer be!..
