Di bin simbêlan de kenîyam û xwe bi xwe, min got de ka ez jî bi afirînerî û xeyal û fantezîyên xwe vê meseleyê xweşik bixemilînim û bikim pêkenokek û têxim xizmeta kurdîyê:
Xalê Bekir û xaltîka Nazê di nav nivînên xwe de, xurexura wan e, di xew de ne.
Ji nişka ve dibe gurmegurma derî, hew tune ye derî ji ber bê xwarê; bi wê xezebê...
Xalê Bekir teva derpîyê xwe yê bipîne çeng dibe ser xwe û bi lez dihere derî vedike.
Bi vekirina derî re cendermeyê li devê derî sekinîye, qondaxa selehê li sînga xalê Bekir dixe, xalê Bekir li ser piştê tûşî erdê dibe.
Xaltîka Nazê di nav nivînên xwe de mîna ji xwe re li lîstikeke şanoyê temaşe bike, ziq li wan dinere û xwe tev nade.
Cenderme destên xalê Bekir ji paş ve kelepçe dike û wî radike li ser nigan diedilîne.
Xalê Bekir ji bêdengî û rehetîya xaltîka Nazê pir aciz dibe.
Cendirme xalê Bekir bi delkan ber bi derî ve dahf dide.
Xalê Bekir hew xwe digire. Di nav lepên cendirme de xwe li xaltîka Nazê dizepitîne:
-Keçê, ma çima tu nagirî? Çima tu nakî hahohaho û gazî?
Deng ji xaltîka Nazê dernakeve; bi heman helwestê mîna ji xwe re li şanoyê temaşe bike, tenê ji xwe re li wan dinere.
Çav di serê xalê Bekir de fireh dibin û dev lêva xwe ya jêrîn dike, dibêje:
-Tu jî ne neheq î, Nazêê, tu jî!.. Bila pişta min wek berê xurt bûya û ji du şevan carekê min bikarîya di te nîyha û dilê te hênik bikira, te yê nuha li ser min hirbî û kitan û kirasê xwe biçirandana. Îja ez çi bikim! Ne sûcê te ye. Kîrê min bi min re xayîn ket!
Û difitile ser cenderme, dilê xwe bi xwe dişewitîne û bi haweyekî kelogirî dibêje:
-Cendirme beg! Xweda kesî ji nêranî nexe û hew!
