Berî destê xwe biavêje destmalê, diranên xwe qîç dikin û di mirêkê de li diranên xwe dinere; pirtikên xwarinê yên ketine ber diranan, wî aciz dike.
Li dora xwe dinere, çavê wî li firçeya diranan a di tasika ber dezge de ye, dikeve; destê xwe dirêjî firçeyê dike, piçek macûn bi ser dide û dibe xirtexirta wî dest bi firçekirina diranên xwe dike.
Pîreka wî hecî Meyrê jî, sifreya xwe dide hev, radibe ber bi mitbexê ve dimeşe, lê li serê korîdorê li hecîyê xwe disekine. Sifreya wê di bin çengê wê de, mesefa bilxurê li ser destê wê, dibêje:
-Hecî, ma tu dikî bixurifî! Tu çima bi firçeya min diranên xwe firçe dikî, hi ii?
Hecî Demşo bi devê xwe yê tije kef dibe keftelefta devê wî, dibêje:
-De îja firçeya te çi ye, firçeya min çi ye, hecîyê? Firçe firçe ye!
Hecî Meyrê sifre û mesefa xwe dibe li mitbexê datîne û bi şûn de ber bi hecî Demşo ve tê. Hecî Demşo diranên xwe şuştine, bi destmalê dest û devê xwe zuwa dike.
Hecî Meyrê bihêrs destê xwe dirêjî firçeya xwe dike, ji tasikê derdixe û diavêje satilka sergo/çopê.
Hecî Demşo ji tevgera jina xwe pir aciz dibe, dibêje:
-Porkurê! Ew firçe hîn nukîtop bû, ma çima te ew avêt? Û wek qudret bû; tenê pirtikeke xwarin jî di ber diranên meriv de nedihişt. Qey tu têdemayî yî!
-Weleh hecî, ez nikarim bi firçeya tu pê diranên xwe firçe dikî, rabim têxim devê xwe û pê diranên xwe firçe bikim. Dil û mahdê min ê di devê min re derkevin. Yeqqq! Tu çi genî yî!
-Weleh Meyrê tu jî fentezî û gewî bûyî! Êdî te sola ewrûpîyan jî di taqê re avêtîye. Îja kî bîra "ez nikarim firçeya tu pê diranên xwe firçe dikî, rabim têxim devê xwe û pê diranên xwe firçe bikim!" Weylêê! Çima her şev tu kîrê min dikî quzê xwe, bi kîrê min quzê xwe dişoyî! Hi ii! Çima wê çaxê dil û mahdê te di devê te re dernakevin? Ha te firçeya min xist devê xwe, ha te kîrê min! Çi ferq dike?
