sofîyekî ereb î diranfîşek ku heta vî emrî ji ber nebûna avê tenê bi axê destmêj girtibû, rabû destmêj girt bi mîza wî zarokê nuhbalixbûyî;
lê berî destmêja xwe temam bike bi kêlîyekê
mîz li lawik esirî û nimêja esir li sofî bihurî!
sofî go hey xwedênehişto! çima mîz li te sekinî?
lêwik go, "kîr kîrê min e, çi ji te re, hey sofîyê tiredîn î beradayî!
sofî bê bask firîya çû bi ewrê bê stûn ve aliqî,
lê bi tiqetiqa kenê xwedê re veciniqî û li erdê ket, pengizî!
laşê wî bû nod û neh perçe û çû bi serê kîrê zarokekî kurd ve zeliqî!
