Saliho li civatekê rûniştîye.
De îja hema Saliho jî Saliho ye!
Wekî mêrdînîyên me gotîye, gamboreyekî zilaman e; tenê serê wî sîh û sê kîlo ye;
de îja hesabê qûn û zik û navpiştê li we...
Bi kin û kurmancî,
rehet sed û pêncî kîlo ye.
Fîstanê wî yê spî lê ye, li dawîya odeyê enîşka xwe xistîye bahlîfa kêleka xwe û hûrê xwe bera erdê daye.
Wek hûn dizanin, li her gundî ilhez xwedênehiştek jî heye.
Wê şevê yek ji wan xwedênehiştan jî li odeyê, li texma Saliho rûniştîye.
Edhemê jî nabe!
Tu yê sûnd bixwî ji bêvila Şeytên ketîye...
Li Saliho dinere, dinere û dibêje:
-Ha xalo!
Saliho difitile ser wî, dibêje:
-Kerem bike, bavê xalê xwe!
Edhemê, ji tepelika serê Saliho heta binê nigên Saliho bi haweyekî fiqurî dûr û kûr dinere û kêlîyekê çavên Edhemê li ser têra zikê Edhemê asê dimînin; dibêje:
-Xalo, ev tu ji min re nabêjî wextê tu çêbûyî, tu çawa ji quzê ca xwe derketî?
Saliho hîç bi xwe tahde nayne. Bi bêhneke fireh hilmekê ji cixara xwe dikişîne û dibêje:
-Xwarzê! Ca min jêhatî bû, bi hawayekî ez derxistim, lê ez bawer im heger ez di zikê ca te de bûma, ew ê ca te biçirîya û quz ê lê bibûya kewara mêşan!..
