Şewqî şilûpil bûbû. Berî derbasî hundir bibe, dîsa fitilî, li derve nerî.
Got:
-Euwww! Me got bibarîne, bibarîne, lê ne bi vê xezebê! Yê te jî orte tune ye. Ya sîkme ye, ya qîyame ye!
Sofî Eledîn, tizbîya wî ya nodûneh di dest de, bi mirûzekî tirş got:
-Bereket e, bereket e, hey minafiq!
Şewqî got:
-De here qûna xwe li avê bixe lo! Îja bereket e! Zarok di qula wî xanîyê sar û rût û tazî de ji birçîna kîrê hev dimêjin! Bereket e! Na na, ew bereket ne lazim e; heger dilê wî heye bereketê bibarîne, ji dêvla baranê bila genim bibarîne.
-Kuro, hey ehmeq! Ma ne ji wê baranê be, zad şîn dibe? Bi xêra vê bereketê ye ew zad.
-Mazot hew tê kirîn, gubre firîyaye, ceryan bûye agir, tu rabûyî te bi qûna baranê girtîye. Ka bila Midur berê meseleya mazot û gubre û ceryanê safî bike, ya rehet baran e.
