Zemanê berê,
êşîrên kurdan fedî dikirin gilî û gazinên xwe bibin ber devê derîyên qereqol û dadgehên dewletê;
şerm dikirin gilîyê hevdu bikin.
Dadgeh, wan bi xwe diatanîn
û di wê dadgehê de şexsîyet û xîret û şeref bi hev re dibûn dadger.
Heq û neheq li ser heqê xwe rûdiniştin
û dahwe safî dibû.
Ma hewce dike ez ji we re qala namûsê bikim?
Ku mesele dibû namûs û namûs dilewitî, tenê bi tiştekî paqij dibû ew namûsa lewitî;
bi xwînê,
erê, bi xwînê!
Axir, doh doh e, îro îro ye.
Û îro ro,
kurd li ber derîyên qereqol û dadgehên dewletê destê xwe vedigirin mîna parsekan ji bo namûsê,
namûsa ku bi destê dewletê lewitîye.
Em karin ji bo du mirîşkan,
em karin ji bo şerê du zarokan,
em karin ji bo şerê du pîrekan,
em karin ji bo nîv metro erd ku ew dibêje sînorê te bi nav sînorê min de hatîye, yê din dibêje na sînorê min heta vir e, mêran ji hevdu bikujin,
lê em nikarin serê xwe ji bin cilika bênamûsîyê derxin û ji eskerekî pîç î teres re bibêjin, gû lawê gû û kîrê wî di ber de jêke û têxe qûna wî!
Jêrenot an jî Têbinî:
Herweha baş tê bîra we, zemanê berê dema şervanan cahş dikuştin, bi dîregên ceriyanê ve dadiliqandin û pere dixistin devên wan!
Ma qey ev namûs hema ne wek wê namûsê ye jî!
De min got, hûn jî nigên xwe radin, bixwînin û li romantîzma berê bifikirin.
