Ew kesên nîhîlîst, ji xwe re hedonîst, ji xelkê re nîhîlîst in. Mîna çeteyan in. Dema dilê wan bixwaze, karin qûna dost-hevalên xwe bifirînin bi esmanan xînin, lê ne ji derdora wan bin heger, bi serê pozê xwe dinerin.
De îja dema tu berê xwe didî van kesên nîhîlîst jî, ne vîzyon heye, ne zanîneke analîtîk heye, ne jî di heqê edebîyatê de kûrayîyek.
Ji kompleks û egoyan nepixîne nepixîne hew maye bifelişin.
Edebîyat û edebîyata wan e.
Çi yanî?
Qey hemû edebîyatvanên cîhanê qerase ne û hemû romanên wan têr û tije ne?
Min ji gelek welatan romanên gelek romannivîsan xwendine. Gelek nivîskarên her kes bi serê wan sûnd dixwe, min gelek berhemên wan nîvco hiştine, nexwendine...
Edebîyat!
Zanîn û vîzyona te hebe, bîr bawerîya te hebe û ji afirandinê re jêhatî bî, qelem jî karibe azad û serbixwe bigere, kulmeke xeyal û fantezî ye edebîyat.
Ew qasî jî li ber çavê ciwanan nekin gurê manco vê edebîyatê...
