Di wan kuçe û sikakan de çi qasî meşîyam, nizanim, ji nişka ve telefona di bêrîka min de bi melodîya strana "Sînemê Sînemê" hêta min a çepê ricifand.
Min destê xwe avêt telefonê, telefon ji bêrîka xwe derxist, lê nav nedinivîsî, tenê hejmar hebû.
Kî bû gelo?
Min pê li "YES"ê kir û da ber guhê xwe.
-Fermo!
Wê jî texmîn kiribû telefona wê li cem min ne tomarkirî ye. Ji dudulîya dengê min gîhaşt wê hîsê.
-Xayino! Tew te telefona min jî jêbirîye...
Deng bi min ne xerîb bû. Bi qasî bêhnekê min da bala xwe û berî dest bi gazinan bike, min deng nas kir.
-Wîî! Fîgen!
-Fîgen û quzilqurt!
Ez kenîyam, lê wê çend gazinên din jî kir. Dû re me li hal û ehwalê hev pirsî û sohbet germ bû.
-Tu hîn di xanîyê xwe yê berê de yî?
-Erê.
-Tu nuha li malê yî?
Bi dengekî şehwetkar bersiva min da. Di wê bersivê de vexwendineke henûn hebû, ji wê henûnîyê arezû difûrîya.
-Ez werim?
-Tu nêzîk î?
-Nêzîk, dûr, ez werim, neyêm?
-Were, were zalim lawê zaliman, were!
Û ez ketim kezeba kolana Îstiklalê. Di nava deh deqeyan de min xwe gîhand rawestgeha ku otoboz ji wir diherin hêla mala wê.
Wexta ez li otobozê siwar bûm seet li dora yazdehan bû. Ji Taksîmê heta cem wê çel û pênc deqe-seet digirt.
Şev bû, loma jî rê vekirî bûn. Di çel deqeyî de ez gîhaştim. Berî derbasî malê bibim, li ser rêya xwe min çend şûşe bîra kirîn.
Xanimê, ka bêrîya min kiribû yan bêrîya çêra quzê xwe kiribû, li devê derî çav li rê, li benda min bû.
Di nîvê wê şevê de bi makyajê kiribû ku meriv wê nas neke- rebenê zêde ne xweşik bû, loma jî hewl dida bi makyajê xwe piçekî xweşik bike.
Erê, ne xweşik bû, lê bejn û bala wê ne xerab bû. Di bin ronayîya lambeyeke loş de dilê meriv li nîyhandinê rehet dikir.
Çawa ketim hundir, min kincên xwe ji xwe kirin û derbasî serşokê bûm, bi sivikî min avek li canê xwe kir, xewlî li nava xwe pêça û hatim li salonê rûniştim. Jixwe wê berî min xwe şuştibû.
Li ser sêpayê fêkî û çerez bi aheng di sênîkan de di ber hev de rêzkirî bûn.
Ji xwe û min re bîra anî û hat li kêleka min rûnişt, xwe bi min ve zeliqand.
Qurtek li bîraya xwe xist, lê şûşeya destê xwe daneanî ser sêpayê. Serê xwe nêzîkî serê min kir, ez bêhn kirim. Ewil qiraxa devê min, cîyê ku her du lêv xwe digihînin hev, maçî kir, dû re lêvên wê li bin çenga min û li dora stuyê min reqisîn.
Bi du bêhnan min bîraya xwe bi ser xwe dakir. Min ji xwe re extra kirîbû. Jixwe bi vexwarina yekê re di hundirê serê meriv de tsûnamîyek xwe dide hîskirin; ku bi du bêhnan min bi ser xwe dakir, Fîgen li ber çavên min bû Charlize Theron û hêdî hêdî çav li min sist bûn.
Serê wê di nav şeqên min de, bi hemû pisporîya xwe ez mêtim û mêtim...
Wexta min çavên xwe vekirin, min dît ku tenê niquteke avik jî bi erdê de neçûye, bêbavê hemû daqurtandibû.
