Kobanî!
Kurdistana biçûk!..
Ji çar hêla ve hat dorpêçkirin,
mîna dêya xwe,
mîna Kurdistanê ku ji her çar hêla ve hatiye dorpêçkirin-dagirkirin.
Êş ji ber êşê bi çolê ket.
Ewrekî reş seranserê esîmanê wê dagir kir
û Kobanî bi belengaziya Kobaniyan xwe perçe kir, kevir li ser kevir nema,
kevir bi ser belengazî û stuxwariya wan de giriyan-qîriyan.
Hêsirên keviran têr nekir ku ew kuçe û kolanên Kobaniyê ji xwînê paqij bibe.
Li Kobaniyê kund xeyidîn.
Kundan li ser Kurdan xwe reş girêdan, nexwendin, lal bûn.
Belê, dema meriv Kobaniya Jan Dost dixwîne, dilê meriv bi bindestî û belengaziya me Kurdan dişewite.
Em çiqas guneh in.
Em çiqas ketî ne.
Em çiqas belengaz û bêxwedî ne.
Jan Dost, di berhema “Kobanî”yê de di esasê Kobaniya brîndar de qala Kurdistanê dike.
Malbateke Kobanî, mîna welatê xwe belawela-perçe perçe dibe.
Malbateke ku li ser axa xwe bûye muhacir.
Lawekî xwe qurbanî daye dewleta Sûriyeyê.
Lawekî xwe kiriye pêşmerge.
Lawekî xwe kiriye gerîla.
Keçeke xwe kiriye şervana YPGê.
Keçeke xwe dişîne Penaberistanê
Lawek hunermend û lawek jî bazirgan…
Hemû rengên êşê wek ahengekê di vê êşbaziyê de xwe li nav çavê me dixe.
Berî ev berhem çap bibe, gelek nîqaş li ser hat kirin.
Berî ev berhem were ber destê xwendevanan, xwendevanan erênî-neyînî dest bi nirxandin û rexneyan kirin.
Em Kurd pir ecêb in.
Nizanim ji hesûdiya me ye, yan ji bindestî û belengaziya me ye, tehamula me ji hev re tune ye.
Belkî jî ji tesîra dagirkeran e.
Dema dijminên meriv ji meriv nezantir û ehmeqtir bin, meriv jî kêm-zêde bi terza wan tevdigere.
Herçend bi zimanê xwe, bi kultura xwe, bi nirx û adet û kevneşopiyên xwe em xwedan dîrokeke qedîm bin jî, ji nezaniya ji ber nezaniya dagirkeran em ji xwe bi dûr ketine.
Em nizanin ji hevdu hez bikin, em nikarin ji tiştên-kesên ji xwe cuda hez bikin.
Fikra wî…
Nêrîna wî…
Tercîhên wî…
Jiyîna wî…
Îdeolojiya wî…
Wî… wî… wî…
Min Kobanî xwend.
Hefteya ewil piştî danasîna kitêbê ya li Stenbolê min xwend.
Û min jê hez kir.
Lê min xwe kerr kir.
Min go, hela ka bê çi dixan û hicac radibe li pey xwendina wê.
Berî xwendinê xwendevanên nexwendî bûbûn du grûp;
Kobanîparêz
Kobanîpirêz
Biborın, Janhez û Janneehez…
Nizanim Jan berê apocî bû, nuha barzanîcî ye.
Nizanim Jan doh li ser şervanên ji bo Kobaniyê şer dikirin xeber-çêr dida, îro li ser Kobaniyê roman nivîsiye.
Nizanim Jan bi zimanê xwe jan e, lê bi dilê xwe ne jan e…
Heyran, em ne mecbûr in ji Jan hez bikin. Û Jan jî ne mecbûr a dilê me bibêje-bike
û herweha ne mecbûr e ziman û dil bike yek jî.
Kesayeta Jan çi dibe bila bibe, me eleqedar jî nake. (Ez karim li ser navê xwe bibêjim. Ji ber ku ji xêndî roja danasîna kitêba wî me hevdu nedîtiye. Û belkî em hew jî hevdu bibînin. Loma jî Jan baş an xerab min eleqedar nake. Başiya wî jî, xerabiya wî jî ji wî re ye.)
Ji bo min berhem girîng e. Û ez ê bi Jan re mahrê jî çênekim. (Baş e ku heteroseksuel im, yan na ji vê gotinê Kurd karin hezar pîneyî bi min ve bizeliqînin. Ne bext maye ne jî text)
Kobanî, berhema êşê ye.
Kobanî berhema belengazî û stuxwariya Kurdan e.
Jan, bi Kurdiyeke xweş, bi Kurdiyeke herikbar, bi hevokên nerm û henûn ev berhem nivîsiye û diyarî wêjeya Kurdî kiriye.
Nivîskar, êş û belengazî û şerpezebûna Kobaniyan xweş radixe pêş çavê me xwendevanan.
Di rastiya malbatekê de, êşa hemû Kobaniyan heta êşa hemû Kurdan xweş tîne zimên.
Berhemê bixwînin, lê dîsa ji Jan hez nekin. Jixwe Jan jî ne ji bo hûn ji wî hez bikin, ji bo hûn bi vê berhemê ji xwe hez bikin, ev berhem nivîsiye.
Jan, ev berhem ji bo hûn êşa xwe nas bikin, ev berhem nivîsiye.
TÊBINÎ:
Bi diyalogên bi devoka Kobaniyê herçend ez piçekî di erênayê de çûm hatim jî, piştî min berhem qedand, min go tercîha nivîskar e û min çavê xwe jê re girt.
Kurdistana biçûk!..
Ji çar hêla ve hat dorpêçkirin,
mîna dêya xwe,
mîna Kurdistanê ku ji her çar hêla ve hatiye dorpêçkirin-dagirkirin.
Êş ji ber êşê bi çolê ket.
Ewrekî reş seranserê esîmanê wê dagir kir
û Kobanî bi belengaziya Kobaniyan xwe perçe kir, kevir li ser kevir nema,
kevir bi ser belengazî û stuxwariya wan de giriyan-qîriyan.
Hêsirên keviran têr nekir ku ew kuçe û kolanên Kobaniyê ji xwînê paqij bibe.
Li Kobaniyê kund xeyidîn.
Kundan li ser Kurdan xwe reş girêdan, nexwendin, lal bûn.
Belê, dema meriv Kobaniya Jan Dost dixwîne, dilê meriv bi bindestî û belengaziya me Kurdan dişewite.
Em çiqas guneh in.
Em çiqas ketî ne.
Em çiqas belengaz û bêxwedî ne.
Jan Dost, di berhema “Kobanî”yê de di esasê Kobaniya brîndar de qala Kurdistanê dike.
Malbateke Kobanî, mîna welatê xwe belawela-perçe perçe dibe.
Malbateke ku li ser axa xwe bûye muhacir.
Lawekî xwe qurbanî daye dewleta Sûriyeyê.
Lawekî xwe kiriye pêşmerge.
Lawekî xwe kiriye gerîla.
Keçeke xwe kiriye şervana YPGê.
Keçeke xwe dişîne Penaberistanê
Lawek hunermend û lawek jî bazirgan…
Hemû rengên êşê wek ahengekê di vê êşbaziyê de xwe li nav çavê me dixe.
Berî ev berhem çap bibe, gelek nîqaş li ser hat kirin.
Berî ev berhem were ber destê xwendevanan, xwendevanan erênî-neyînî dest bi nirxandin û rexneyan kirin.
Em Kurd pir ecêb in.
Nizanim ji hesûdiya me ye, yan ji bindestî û belengaziya me ye, tehamula me ji hev re tune ye.
Belkî jî ji tesîra dagirkeran e.
Dema dijminên meriv ji meriv nezantir û ehmeqtir bin, meriv jî kêm-zêde bi terza wan tevdigere.
Herçend bi zimanê xwe, bi kultura xwe, bi nirx û adet û kevneşopiyên xwe em xwedan dîrokeke qedîm bin jî, ji nezaniya ji ber nezaniya dagirkeran em ji xwe bi dûr ketine.
Em nizanin ji hevdu hez bikin, em nikarin ji tiştên-kesên ji xwe cuda hez bikin.
Fikra wî…
Nêrîna wî…
Tercîhên wî…
Jiyîna wî…
Îdeolojiya wî…
Wî… wî… wî…
Min Kobanî xwend.
Hefteya ewil piştî danasîna kitêbê ya li Stenbolê min xwend.
Û min jê hez kir.
Lê min xwe kerr kir.
Min go, hela ka bê çi dixan û hicac radibe li pey xwendina wê.
Berî xwendinê xwendevanên nexwendî bûbûn du grûp;
Kobanîparêz
Kobanîpirêz
Biborın, Janhez û Janneehez…
Nizanim Jan berê apocî bû, nuha barzanîcî ye.
Nizanim Jan doh li ser şervanên ji bo Kobaniyê şer dikirin xeber-çêr dida, îro li ser Kobaniyê roman nivîsiye.
Nizanim Jan bi zimanê xwe jan e, lê bi dilê xwe ne jan e…
Heyran, em ne mecbûr in ji Jan hez bikin. Û Jan jî ne mecbûr a dilê me bibêje-bike
û herweha ne mecbûr e ziman û dil bike yek jî.
Kesayeta Jan çi dibe bila bibe, me eleqedar jî nake. (Ez karim li ser navê xwe bibêjim. Ji ber ku ji xêndî roja danasîna kitêba wî me hevdu nedîtiye. Û belkî em hew jî hevdu bibînin. Loma jî Jan baş an xerab min eleqedar nake. Başiya wî jî, xerabiya wî jî ji wî re ye.)
Ji bo min berhem girîng e. Û ez ê bi Jan re mahrê jî çênekim. (Baş e ku heteroseksuel im, yan na ji vê gotinê Kurd karin hezar pîneyî bi min ve bizeliqînin. Ne bext maye ne jî text)
Kobanî, berhema êşê ye.
Kobanî berhema belengazî û stuxwariya Kurdan e.
Jan, bi Kurdiyeke xweş, bi Kurdiyeke herikbar, bi hevokên nerm û henûn ev berhem nivîsiye û diyarî wêjeya Kurdî kiriye.
Nivîskar, êş û belengazî û şerpezebûna Kobaniyan xweş radixe pêş çavê me xwendevanan.
Di rastiya malbatekê de, êşa hemû Kobaniyan heta êşa hemû Kurdan xweş tîne zimên.
Berhemê bixwînin, lê dîsa ji Jan hez nekin. Jixwe Jan jî ne ji bo hûn ji wî hez bikin, ji bo hûn bi vê berhemê ji xwe hez bikin, ev berhem nivîsiye.
Jan, ev berhem ji bo hûn êşa xwe nas bikin, ev berhem nivîsiye.
TÊBINÎ:
Bi diyalogên bi devoka Kobaniyê herçend ez piçekî di erênayê de çûm hatim jî, piştî min berhem qedand, min go tercîha nivîskar e û min çavê xwe jê re girt.
