Ol!
Tiştên beradayî ne tenê di ola îslamê de, di ola xiristiyantî û ola cihûtiyê de û herweha di êzdiyatî, elewîtî û hemû olên din de jî hene.
Loma jî,
Ol ol e û tu ferqa wan ji hevdu tune ye.
Lê,
pirê caran dibînim hin hevalên xwedêgiravî lîberal-sosyalîst-kominîst-ateîst yên ne musliman, wek ku ola wan oleke cîhê ye û ji îslamê gelekî moderntir û xweşbîntir e pesnê ola xwe didin û îslamê rexne dikin.
Li taxa me ji kesên werê re dibêjin,
"De here qûna xwe li avê xe lo!"
Bextê xwe navêjin.
Ji ûjdanê xwe nexeyidin.
Ji mejiyê xwe ji xwe re rêyekê çêbikin
û bidin pey mentiqa xwe...
Dê!
Min tenê Xwedayek nas kir,
ew jî dêya min e.
Çi wexta berê xwe didimê,
bêyî ku qala kiriya malzaroka xwe û heqê şîrê xwe bike,
her himbêza wê vekiriye ji bo kewandina brînên min.
Li ber dilê wê her tim perçeyek im ez ji bedena wê.
Bi êşên min êşa xwe diêşîne, lê hîç wext nahêle min bi xwe bihisîne.
Ziman!
Ya ku min dike ez û dihêle ez û hûn bibin yek û em bi hev re bibin qewmek...
Ez û dê û bavê xwe,
ez û zar û zêçên xwe ne qewmek in,
heger ne yek be ziman.
Ya min ji we cîhê dike ziman e.
Ya min û wek digihîne hev û dike yek ziman e.
Û...
Zimanê dêya min e ola min.
