Dema ji mislimanan dibehecin-aciz dibin, bi wê hêrsê diherin eniya xwe didin wî dîwarî û kela hundirê xwe dirijînin.
Dîwar ji kul û xem û derdê wan re dibe stargeh.
Ji Kurdan re jî mirêkek-eyneyek divê,
mirêka xwelîseriyê.
Ji bo berjewendiyên şexsî, çi wexta xwe firotin-xwelî li serê xwe kirin û piştî wê xwefirotin û xwelîserê pozê wan şewitî, bila herin li ber wê mirêkê bisekinin û tif rûyê xwe bikin.
Dizên berê wek zemanê berê mêrxas bûn;
bi dizî dizî dikirin, lê bi dizbûna xwe serbilind bûn.
Lê dizên nuha wek zemanê nuha tirsonek û qûnek mûnek in;
eşkere diziyê dikin, lê meriv wan li ser diziyê zevt bike jî, li xwe mikur nayên-înkar dikin.
Û di ser halê xwe de jî, qure qure digerin-lotikan diavêjin.
Ji ber pirsgirêkên civakî, ramanên feminîst-îdeolojîk û xwelîseriya mêrên modernfeodalsosyal pirê jinan ketine depresyoneke niyhandinîk û bi nexweşiya firîjîtiyê ketine.
Ji ber jinên firîjît di demeke nêzîk de pirê mêran ê jî bibin firîkîrîjît.
Û hîn jî hin nivîskarên qerase ji "tu"yê re dibêjin "te"
Û dîsa ez ê bibêjim "û" û dawiyê li vê nivîsê bînim.
Qûnalêsiya "rewşenbîr-nivîskar"an ketiya pêşiya qûnalêsiya civakê.
Civaka ku "rewşenbîr-nivîskar"ên wê qûnalês bin, civak ê bi kevçiyan gû bixwe.
