Carinan,
meriv xwe nagire û darê ji binî de dibire;
carinan jî,
meriv nahletekê li çavê Şeytanê reben tîne û dev li zimanê xwe dike, da ku ew ziman rep negere û di derinan re nere.
Pêşîyan belasebeb negotîye,
"Ji bo xatirê xatiran!.."
Loma jî,
divê meriv ji bo şaşîyekê ango kêmasîyekê zû zû qelemê li ser navê kesan nexe, tew ku ew kes heval an nasekî meriv be.
Haa!
Bi şertê ew şaşî ango kêmasî dubare, sêbare û dehbare nebe...
Ziman xwe bi xwe diwelidîne heger xwedîyê wî hebe.
Got, "Evana di nava hev de hevîr distirên!"
Min got, "Te got çi?"
Got, "Min çi got!"
Min got, "Keçê, te got hevîr, nizanim çi!.."
Got, "Wîî! Min ji bo zarokan got. Zarokan çavê hev derxistin, çermên hev guran, loma min wer got."
Nizanim, belkî we ev biwêj bihîstibe, lê bi min xerîb hat û pir bala min kişand,
loma jî kêfa min hat;
kêfa min hat, lewra tişt ji hînbûnê xweştir tune ye.
Enerjî û zemanê xwe bi kesên beradayî re nebihurînin; çi jzewac, çi xoşewîstî/dildarî, çi jî hevaltî, bi kesên bikalîte û xwedan vîzyon re rabin, rûnin, bimeşin, hevaltîyê bikin.
Gotina Dawî
Heger Kurdistan serbiwe û azad bibe, xeman nexwin, bi zorê be jî, em ê Xwedê jî hînî kurdî bikin!..
