Lê mixabin...
di nav wê nedîyarîyê de em pir dîyar in.
Pir bi ser me de tên, pir,
lê...
sebir jî heta derekê ye.
qîlên diranên me lêva me ya jêr dicû û dide ber gezan, xwîn bi zorê xwe digire.
Erê, xwîn xwe bi zorê digire, lê teresbavên rezîl hewl didin wê xwînê der bikin!
Û heger der bibe ew xwîn, em ê Xwedayê we jî di nav wê xwînê de bigevizînin.
Bes e, êdî bes e!..
Axir, ser dilê min tije ye, ji hêrsan nikarim binivîsînim, lê ev bêbavî û teresî û zimandirêjîya tirkan êdî di ser re diqulipe.
Heger min bi xwe re dît, sibê ez ê çend gotinan bibêjim...
