Li ser nivînan şilfîtazî paldayî bûn.
Şev bi dilê wan derbas nebûbû; pişta wan li hev, te digot qey ji hev xeyidîne.
Berî şiveq bibişkive bi kêlîyekê mêr şîyar bû. Li xwe fitilî ku jin li ser kêlekê ye, gepa xwe ya rastê spartîye kefa destê xwe yê rastê û di xew de ye.
Bi qasî bêhnekê çavên xwe li ser wê bedena gewr û boz gerandin. Ji nav kezeb û gurçikan keserek kişand; bêhn lê çikîya.
Hêdîka xwe bi ser wê ve xwar kir, çû qîraxa devê wê, texma ku her du lêv xwe digihînin hev, maçî kir. Xwe tev da lê şîyar nebû.
Lîbîdoyên wî bi dîwaran ve rapelikîn; arezûyeke hovane xwe li mejîyê wî qewimand û rabû ser xwe ber bi sêpayê ve meşîya.
Li ser sêpayê ji xwarina şeva çûyîn di sênîkê de çend dîlîm cebeş mabûn. Çû di ser sêpayê re şipîyakî sekinî, destê xwe dirêjî dîlimek cebeş kir, ew dîlimê cebeş avêt devê xwe û xwar; dû re dîsa destê xwe avêt binê sênîkê, ji sênîkê dîlimekî din rahiştê û bi şûn de vegerîya.
Jin hîn bi xwe nehisîyabû. Çû li paş wê li ser çongan rûnişt û dîlimê cebeş ber bi devê wê ve bir. Ku dîlimê cebeş gîhaşt nav lêvan, bi wê şilî û şêrînîyê çavên wê bi sistî vebûn; tewşî xewê nizanîbû çi diqewime, rebenê, lê bêyî ku tiştekî bipirse, devê xwe vekir û ew cebeş bi kubarî xwar. Dîlimekî din jî xwest, mêr çû jê re dîlimekî din jî anî; ew jî xwar bi heman kubarîyê.
Êdî her du jî şîyar bûn û jixwe mêr jî li benda tiştekî wiilo bû; ji nişka ve xwe çend kir lêvên wê, lêvên wê bi xezebekê mêtin û guvaştin, te yê sûnd bixwara bi salan e çav bi jinekê nebûne; erê, bi wê xezebê ew lêv di nav lêvên xwe de dikeritandin.
Dû re mîna du maran xwe li hev pêçan; geh mêr ket ser, geh jin, heyfa şeva nîvcomayî hiltanîn.
Ji binê nigên wan heta nav porê wan di rengê xwêdanê de şehwet diherikî ji bedenên wan ên mîna çivîkên ji ber pûkê diperpitîn.
Mîna du gurên birçî û har, ji hev têr nedibûn. Piştî têr hevdu mêtin û alastin, jinê bi hêl mêr li ser piştê vexist û ew jî mîna beqekê çû li ser wî veket. Kîrê wî xist quzê xwe û serê xwe danî ser sînga wî û bi vî haweyî her du jî di xew re çûn li ber azana meleyê sibehê...
