lewra meraqa wan daye pey ji meraqa ji min re bûye meraq populertir e.
Sedem çi ye?
Nezanî?
Bêkesayetî?
Birçîtî?
Bi min her sê jî ji hev diçêrin.
Kurdekî ku ji xwe re dibêje ez welatperwer im, ez kurdperwer im û li pey doz û dahweya netewe û welatê xwe me, çawa dikare bi serbilindî bi zimanê dagirkerên xwe binivîsîne?
Binerin, ez qala xalê Sebrî, meta Şemsê, apê Reşît, xaltîka Çeço, sofî Birahîm, mele Menîr û şêx Bedir nakim, haa!
Ez qala nivîskarekî kurd dikim bê çawa ew nivîskar nikare di navbera xwe û zimanên dagirkerên xwe de bendekê, dîwarekî lê bike?
Ê ne hûn gazinan dikin û hûn li dijî asîmilasyonê derdikevin,
Xwedê giravî!..
Baş e, hûn li dijî asimilasyonê derdikevin, naxwe kî yê li dijî we û bêhişî û xwelîserîya we derkeve?
Her ku hûn bi qelema xwe tirkî/erebî/farisî xurt bikin û wan li ser serê kurdî qure bikin, zarokên kurd ê jî li pey xwelîserî û bêhişîya we bipengizin kerî bi kerî.
Li pêşîya doza kurdîtîyê populîzm nexweşîya herî giran e.
Û çi biçûk çi mezin bi ber bayê vê nexweşîyê ketine, mixabin.
Û dîsa û...
Medyaya başûr jî bi qasî van xwelîseran xizmetê ji asîmilasyona dijmin re dike.
Nizanim beşa tirkî ya filanê, nizanim beşa erebî ya bêvanê, nizanim beşa farisî ya quzilqurta hanê...
Meseleya terikandina kurdî jî bû adetek, lê adeteke fahş û teres û qeşmerî.
Kî ji kê hêrs bibe, ew ê rabe kerba xwe ji kurdî derxe.
Ez hew bi kurdî distirêm!..
Ez hew bi kurdî dinivîsînim!..
Ez hew bi kurdî tir û fisan dikim!..
Lê min aciz nekin
an na ez ê jî bi kîrê xwe re bixeyidim û ferman û komûtê bidimê, bila hew bi kurdî bi dora quzan bikeve!..
Hûn kî ne û hûn xwe çi dihesibînin hûn radibin quretî û mineta xwe li kurdî dikin.
Kurdî tune be, hûn ne kurd in ango ji bo me hûn tune ne,
lê heger hûn tune bin, ne xema kurdî ye û kurdî bê we jî heye û ew ê hebe.
Li ser medyaya sosyal dev ji vê populîzma xwe ya pûç û erzan berdin.
Heger hûn hew bi kurdî bistirên, binivîsînin, bijîn jî, bêyî ku hûn ê hayê me ji xwe çêkin, bijîn û xwe bikin bêjî,
lê vê jî ji bîr nekin,
hûn ê ne xema me, ne jî xema kurdî bin.
Piştî ev her du mijarên têra xwe cidî û politîk, hewce ye li ser qerf û erotîzmê jî ez çend gotin û kelaman bikim.
Siltanê me yê şofêr qey rojekê kîr lê rep dibe û li ser otobana Entabê tira xwe dikişîne qiraxa rê û bang qahpikekê dike.
Axir qahpik tê û piştî bazareke zor û dijwar li hev dikin û Siltanê me wê diavêje dawîya tirê, lê wek hawê quzê qahpika me zêde Siltan naxwaze û zuwa ye.
Destê xwe diavêje çentekê xwe û kremê ji çentekê xwe derdixe û bi quzê xwe ve dide, quz li xwe şil dike.
Û Siltanê me xwe lê diqewimîne û dest pê dike, li ser difîkîne.
Lê vê carê jî hingî quz lê şematokî dibe, Siltanê me zêde zewq û kêfê ji nîyhandina xwe nastîne.
Radibe zincîra xwe ji stuyê xwe derdixe û li kîrê xwe digerîne.
Qahpik şaş û metelbûyî li Siltan dinere, dibêje:
-Tu dikî çi bikî, law?
Siltanê me destê xwe bi simbêlê xwe ve berdide û dibêje:
-Keçê, ma di rêya biçirav û şematokî de meriv zincîrê li tekerên xwe nagerîne?
Û Siltanê me dixirpişe ser wê û hêdî hêdî serî li tirê kil dibe mîna erdhejeke ne pir xurt.
Gotina Dawî
Vî zemanî heger ne ji kurdî be, kes ê nekute qûna kurdan.
Îja ka aqil!..
