mîna çay û qahwe û kola û piskewît miskewît û kolonyayê...
Nêvîyê otobusê zarok in û temenên gişan jî di bin şeşan re ne.
Xwedêjênerazîyên dê û bavan jî, tu yê sûnd bixwe van zarokan dişînin seferê û ji êvar de tenê nok û fasûlîyan bi wan didin xwarin.
Ha otobusa me, ha bombeyên atomî yên Amerîkayê li Horoşîma û Nagazakîyê teqandibûn.
De îja qet nebe li wir kes nefilitî,
lê li vir,
di hundirê otobusa me de, ji bêhna fisên van bênamûs û pûştan serî li me gêj bûye, mîna mirîşkên bi êşê ketibin, li me hatîye;
çav di serê me de şil bûne, nîvxewî mîna zombîya em li valayîyeke vikîvala dinerin.
Weyla ku kwînêr di qûna we de bê û zik li we biwerime,
Rebîî!
Gotina Dawî
Bêdewletî zor û zehmet e, heger meriv navê xwe bike Dwlet jî, fêde nake.
