Jixwe wek firkekê stuyê min zevt kirîye, nikarim bi dilê xwe serê xwe bi vir de û wê de bizîvirînim.
Û li derve jî dê weledê xwe avêtîye; tu li van jinên nîvtazî dinerî, çav di serê meriv de zîz dibin, devê meriv dihere li paş guhên meriv disekine.
Ya Rebî!
Ne tu bî û ne horîyên te yên hêla din bin; hemû horî li vir in û ji tirsa te jî em bi kîrê xwe re dixeyidin, newêrin li hêla wan binerin.
Min go îşev ez bi xwe re nabînim binivîsînim; nizanim çima lê weha canê min sist e û ew sistbûn her tiştî li ber çav û dilê meriv sist dike.
Îja baş e ku
ev horîyên nîvtazî nahêlin bi carekê em sist bibin!..
Lê di germê de jî bîra rebê meriv dileqîne, ha, ji qewla xwedênehiştekî binxetî.
Ji zû de ye pêjn û bêhn û berateya wî ne xuya ye.
Nizanim!
Heger miribûya bi haweyekî hayê me yê jê çêbûba, lê ne bawer im însanên pîs û xerab zû bimirin.
Erê, wek min got, heger miribûya, nuha ji zû de birçîyekî populîst li ser hesabê xwe yê facebookê wêneyekî wî par ve kiribû û ketibû pey dua û fatîheyan.
Weyla li we nebe sibeh! Erê weleh li we nebe sibeh!
Facebook ji konê şwînê xerabtir bûye...
Tew wê rojê yekî wêneyê bavê xwe yê nod salî par ve kiribû û li bin jî dua mua jê re dixwest!..
Heger ez di şûna bavê wî de bûma, min bigota, "Hey min di qafê te nîyho! Jixwe ev sîh sal in hew li min radibe, ez mirime jixwe; xêr e tu ketîye pey duayan û mudaxaleyî karê Ezraîl dikî. Bihêle bila Ezraîl efendî were emanetê xwe bibe û here. Qe nebe li hêla din ez ê dîsa li mêranîya xwe vegerim û di nav horîyan de bidim lotikan."
Îja ez ne bavê wî me û bav jî ji bo çend rojên qeşmerane û teres li objektîfa kamerayê dinerî û dilê me bi xwe dişewitand.
De hêvîya min ji Xwedê ew e, tu yê sed salên din bikî û hew!
Ka bê bi wê nemêrîya xwe tu yê çi ji xwe, çi ji vê heyatê fêhm bikî!
Teresê teres!
Na weleh, wa ye seet bi ser yazdehan ket û wer xuya ye îşev ez ê tiştekî nenivîsînim.
De tişt nabe.
Îşev jî hebekî zû herin têkevin himbêzên hev û bi xwe û bi hev xweş bînin.
Min go tişt ji nîyhandinê xweştir tune ye di vê heyatê de.
De îja hûn bi kêfa xwe ne.
Sibê heger firka stuyê min rehet bû û min xwe baş hîs kir, ez ê ji we re li ser meseleyekê çend gotin û kelam û hevokan binivîsînim.
Ax ax!
Ez di şens û siûda xwe nim!
Yar jî ne nêzîk e, ez herim xwe bispêrim rehma wê û ew jî were şilfîtazî li ser stuyê min rûne û wê firka stuyê min bikewîne, rehet bike.
Min go îşev ez ê tiştekî nenivîsînim!..
Û ez nanivîsînim!
Gotina Dawî
Ezraîl jî yê kurtêl û quriş û bertîlê ye; zû bi zû bi sî û starê zengînan nakeve, mixabin.
