Û ez nêçîrvanê netebitî zû bêhnê hiltînim…
Îroj ez berî wê hatim salonê, hûn a rast bixwazin, çawa min nigê xwe avêt salonê çavên min li wê gerîyan.
Piştî min bi nîvseetekê ew jî hat.
Tîşortekî spî yê pîqut heya ser navikê û taytekî sorê vekirî lê bûn. Serê memikan ne pir mezin lê ji qidamekê jî ne biçûktir bûn. Di binê taytê wê de felqeyên qûnê dilîrandin, her ku gava xwe diavêt, her felqeyekî bi meqamekî lê dixist. Ser pişta quzê wê bigoşt, her du lêvikên quzê wê di tayt de hilnedihatin. Porê xwe yê qahweyî bi benikekî rengîn mîna terîya kihêlekê girê dabû. Bi texmîna min temenê wê bi ser çelî neketibû, sîh û heyşt, çel…
Di bin çavdêrîya hev de lê bi haweyekî ku em ne li ser bala hev in me spora xwe kir. Çendî carinan em bi ber awirên hev ve biketana jî, me di eynê xwe de nedianî.
Min berî wê spora xwe qedand û hêdî hêdî ber bi dolabên kincguherînê ve çûm.
Bi qasî bîst deqeyan ji serşokê derneketim, min qûna xwe danî erdê, nigên xwe radan û min xwe da bin ava dûşê. Ew ava dûşê ku mîna baraneke şidîyayî xurt bi ser bedena meriv de dibare, aramîyeke bêpîvan li wê bedena meriv a westîyayî bar dike.
Ez ji serşokê derketim, ez hatim min kincên xwe li xwe kirin, çenteyê xwe avêt nav milên xwe û derketim hêla kafeyê.
Li ber dîwêr maseyeke vala hebû, berî ez derkevim ber bi malê ve herim min xwest çend deqeyekî ji xwe re li wir rûnim û çûm rûniştim. Piştî sporê ew atmosfera wê kafeyê ya hênik û ji çûyin û hatina însên anku ji surkulasyona însên germ, bi meriv xweş tê.
Hîn du sê deqe derbas bûn nebûn hew min dît ew xanim du qahwe di dest de di ser min re sekinîye.
-Min ji te re jî ji ya xwe anî, lew min nedizanî tu ji çi hez dikî.
Bi bişirîn min qahweya ku ji min re anîbû ji destê wê girt û bi nîvkenekî germ bêyî ku ez wê kerem bikim, çû li miqabilî min li ser qoltixê rûnişt.
-Spas dikim, lê te yê zehmet nekiribûya…
-Noş be!
-Tu îroj piçekî dereng hatî.
-Waa! Demek ez di bin çavdêrîyê de me. Wa ye hayê te ji min jî heye bê kengî têm, kengî diherim.
Lê min texmîn kir bi vê gotin û şêwazê dixwaze berê mijarê bide ku. Bi nermî bişirîm.
-Bêguman tu bala meriv jî dikişînî, tu bandorê jî li meriv dikî.
-Himm! Spas. Lê divê ez jî li xwe mikur bêm, cara ewil dema min tu dîtî aurayeke te ya balkêş bala min kişand. Erê li vir gelek xortên lihevhatî û çeleng hene lê karîzma tiştekî din e.
Kêlîyekê bi haweyekî bêdeng tenê me li çavên hev nerî.
Piştî kurtesohbetê me qahweya xwe vexwar û em rabûn ser xwe, ber bi derve ve meşîyan.
Li devê derî em sekinîn tam min dikira xatir jê bixwesta, li min nerî, bi bişirîn got:
-Heger tu peya yî, ka ez te bibim.
Mifteya texsîyê kil kir û kenîya. Ber bi texsîya wê ve em meşîyan, jixwe li pêşîya salonê li miqabilî rê park kiribû. Minîcoppereke sor.
Me çenteyên xwe avêtin ser qoltixên dawîyê û em jî li pêşîyê rûniştin. Barînî ji texsîyê anî û em bi rê ketin. Di rê de çavên wê li pêşîya wê li rê bûn, lê carinan jî çavên wê bi ya wê nedikirin, ji rê qut dibûn li ser çîpên min digerîyan. Jixwe şort li min bû.
-Çîpên te seksî ne.
Û bû hakehaka wê, kenîya. Wê hakehakê tevzên erojen li ser bedena min çêkir, min hîs kir ku kîrê min jî hêdî hêdî xwe tev dide.
Piştî kêlîyekê ji nişka ve li qiraxa rê sekinî, di ser stuyê xwe re fitilî li min nerî.
-Di rê de te negot ez li ku rûdinim û min jî ji bîr kir ji te bipirsim…
-Em nuha li ku ne?
-Umranîye, li ber derîyê sîteya ku ez lê rûdinim. Ka dakeve, em derkevin jor tiştekî vexwin, dû re ez dikarim te bigihînim malê. Dibe?
Awirên wê yên birçî ku şehwet û arezû jê difûrin ziman li man lal kir, bêyî ku bersivê bidim hêdîka ji texsîyê peya bûm; wek ku ez li benda tiştekî weha bim, bi min jî xweş hat.
Me ji qoltixên dawîyê rahiştin çenteyên xwe û em ber bi derîyê apartmanê ve mejîyan. Ew li pêşîyê ez li pey wê, çavên min li ser ahenga qûnê ne.
Ji derveyî sîteyê ku meriv bala xwe dida sîteyê meriv texmîn dikir dewlemend û gebegebe lê rûdinin. Paqij, bi rêkûpêk û bi aheng…
Derî vekir, em derbasî hundirê apartmanê bûn. Hêdî hêdî bi gavên nazenîn çû li ber asansorê sekinî, pê li bişkoka asansorê kir, asansor hat, em ketin asansorê, derîyê asansorê hat girtin, pê li bişkoka qatê yazdehan kir û em ber bi jor ve bilind bûn.
Çawa asansor bilind bû, bêbavê ji nişka ve êrîşî lêvên min kir û ez bênefes hiştim. Heya asansor negîhaşt qatê yazdehan nesekinî, dev ji min berneda; hew mabû lêvên min bixwe…
Asansor li qatê yazdehan sekinî nesekinî xwe paş ve kişand. Derîyê asansorê vebû û em derketin.
Her qatek ji çar daîreyan pêk dihat. Daîreya wê, wextê meriv ji asansorê derdiket li hêla çepê dima.
Em ber bi daîreya wê ve meşîyan, li devê derî destê xwe avêt binê çenteyê xwe mifteya derî derxist û pê derî vekir. Bi vekirina derî re ewil ew derbasî hundir bû, dû re ez derbas bûm. Min li pey xwe hêdîka derî girt, sola xwe ji pê kir û sekinîm. Wê jî sola xwe ji pê kir û da pêşîya min, heya dawîya korîdorê em meşîyan û li ber derîyê odeya ku wek salon bi kar dianîn sekinîn û bi destan bi haweyekî kubar ez derbasî hundir kirim.
Ku min gava xwe avêt hundir, çi bibînim! Li dawîya odeyê mêrekî navosere ku temenê wî li dora pêncî û pêncan e li ser nivînan veketîye. Şaş û ecêbmayî mam, çavên min çûn li tepelika serê min sekinîn.
Di ser wî re li dîwêr li hêla çepê wêneyê Mustefa Kemal, li hêla rastê wêneyê wî biunîforma ji dema wî ya leşkerîyê û di nava her du wêneyan de alaya Tirkîyeyê daliqandî bûn.
Wê kêlîyê min nezanî ez ê bertek anku reaksîyoneke çawa nîşan bidim, sar sekinîm. Min li jinê nerî, dû re li mêr…
-Ev, mêrê min e. Ji newqê berjêr pûç e. Serbazekî teqawîtbûyî ye. Di operasyoneke şerî de birîndar bû û ji mecbûrî hat teqawîtkirin.
Bi serîyan min ew silav kir. Wî jî bi serê xwe silava min li min vegerand. Jinê bi destan cîyê ku ez ê lê rûnim nîşan da û bi kubarî got:
-Li ser nigan nemîne. Kerem bike rûne, ez jî herim ji me re ji bo vexwarinê tiştekî hênik bînim.
Ber bi derî ve meşîya, berî di derî re derkeve di ser stuyê xwe re li min fitilî.
-Vîskî?
-Dibe.
Ez çûm li miqabilî mêrik li ser qoltixê rûniştim. Ez hîn jî ji wê şokê derneketibûm, loma jî heya jin vegerîya jî peyva min û mêrê wê li hev neket. Jin şûşeya vîskîyê û sê qedeh di dest de ket hundir. Şûşe û qedeh danîn ser sêpê û dîsa bi şûn de vegerîya. Çû ji sarincê qeşa anî û hat vîskî ji me re dagirt, her qedehek du sê serî qeşa avêtin nav û ewil qedeha mêrê xwe bir da destê wî, dû re vegerîya, çû rahişt qedehên me û bi awirên şehwetkar ber bi min ve hat. Qedeha min dirêjî min kir û wê jî xwe bera kêleka min da. Qoltux ji bo du kesan bû, lê ji ber ku qûna bêbavê mezin û gilover bû, hat bi min ve zeliqî. Bêhna parfuma wê tev li bêhna wî tenê wê yê birçî bûbû, wê bêhna têkel ku veguherîbû aromayeke ecêb tevzeke erojen li rehên canê min belav kir.
Bi nazenînî qûna qedeha xwe li qûna qedeha min xist û qedeh ber bi devê xwe ve bir, vexwar, qedeh bir li nêvî sekinand. Min jî wek wê kir.
-Hêvî dikim tu aciz nabî!..
-Na na. Pirsgirêk tune ye.
Lê ez hîn jî entegreyî atmosferê nebûme. Nizanim çima lê min ew metirsîya xwe tam ji ser xwe neqewirandîye.
Bêbavê vîskîya di binê qedehê de mabû jî bi ser xwe dakir û rabû ser xwe ber bi derî ve meşîya. Gîhaşt ber derî, dîsa di ser stuyê xwe re li min fitilî, çavek da min û di derî re derket. Dîsa ez û mêrê wê tenê man. Serê min di ber min de ez li îhtimala bûyerên ku ew ê biqewimin difikirim.
-Tu jî ku yî, ciwamêr?
Bi pirsa wî re min serê xwe ji ber xwe rakir, li hêla wî nerî.
-Ez… ji Mêrdînê me.
Piçekî mirûzê wî daliqîya. Bi xemgînî lê hêdî hêdî serê xwe kil kir. Min texmîn kir çû zemanê berê.
-Sê salên min li wir derbas bûn. Û jixwe li wir jî birîndar bûm, ji mirinê filitîm.
Zimanê min negerîya ku bibêjim “Derbasî be.” Tenê bi serê xwe min gotina wî erê kir. Dû re min destê xwe avêt qedeha ber xwe, hîn min negîhandibû devê xwe, bêbavê bi tena binkirasekî transparan ket hundir.
(Wê dewam bike…)
