Porê xelekxelekî yê di ava zêr de dakirî bi ser çavên keskeyî de xwe berdabû.
Li ser wê bedena wê ya wê kêlîyê hemû dîn û pêxember û kitêbên pîroz li ber çavê meriv dikirin zirhîçek, binkirasekî sor ê transparan nefes li meriv diçikand;
serê memikên wê yên ku mîna mewîjên ji mahserên omerîyan stewîyabûn, di bin wî binkirasê sor ê transparan de diqîrîya.
Navê mû û pirçê li ser wî tenê nazik î fedîyok xuya nedibû;
spîboz, şahîk û bi qasî comerdîya kurdan comerd ku çavan ji fedîya dinyayê jî bi xwe re nedixeyidîn berê xwe jê biguherin;
jixwe gunehkarî bû berîguhertina ji wê pîrozbayîyê.
Li ser wê bedena spî, por zer, çav kesk û çendî lêvên sor ên bigoşt di nav lêvên min de ji soranî ketibûn jî, ew binkirasê sor ê transparan ambîyansa wê şevê temam dikir;
Kurdistan!
Erê, wê şevê di himbêza Kurdistana xwe de, min kurdîbûna xwe pîrozwer dikir, bi Kurdistana xwe şa dibûm.
Li ser qenepê rûniştibûm, tenê derpîyê min ê kin li min bû.
Min dît hêdî hêdî ber bi min ve hat, mîna werdekekê, lê ew şilfîtazî bû.
Berî ew bigihêje cem min, bêhna wê ya efsûnî ku gaveke berê di serşokê de bi sabûna kurmancî ew ten nermijandibû, firnikên pozê min ji qudûm de xistin;
arezûyeke ku êdî hew tê kedîkirin bi mejî ve rapelikî. Çavên min bi cizbê ketin, nefes li min çikîya dema bi aweyekî beqikî hat li ser sînga min pal da; erê min û wê navê vê pozisyonê kiribû beqikî…
Kêlîyekê ez ji hiş xwe ve çûm, çav li min qulipîn, sersem bûm bi wê behna wê ya arezû û şehwet jê difûrîya.
Çavên wê girtî, gepa wê ya rastê li texma dilê min mexel hat.
Kêlîyekê, li ber senfonîya dilê min ku tenê wê dibihîst, xwe hîç tev neda.
Dû re…
mîna şêrek li birçîbûna xwe hayil bibe û bi wê xezala ser sînga xwe bihise, li min jî wer hat.
Ewil min destên xwe li nav pişta wê gerandin, bi nermî; ew tenê wê yê hevrişimî di nav lepên min de xwe li şermî datanî.
Hêdî hêdî dilê wê jî tev li senfonîya dilê min bû, êdî diavêtin ber hev. Û bi wê senfonîyê hest bi xwe hisîyan, govenda arezûyê gerîya.
Bi haweyekî nazenîn gepa xwe ji ser sînga min rakir û bêyî ku çavên xwe veke, mîna şopgerek şopê bigerîne, lêvên xwe li lêvên min gerandin. Ku lêvên wê gîhaştin lêvên min, ji nişka ve ew kîrê min yê heya kêlîyeke berê jî xwe li delalî danîbû, mîna mar bi tîna tavê re xwe ji qulê bikişîne, hêdî hêdî lê bi awayekî qure berjor hilkişîya.
Ku gîhaşt nav lêvikên quzê wê, bi ricifandineke berz bedena wê lerizî û lêvên xwe li lêvên min şidandin;
geh zimanê min reqisî di hundirê devê wê de, geh jî zimanê wê reqisî di hundurê devê min de, me hevdu hartir kir.
Û hilkişîya ser Hz. Rep û Reb werîsek avêt ezmanê heyştan, xwe bi jêr ve bi ser ezmanê heftan ve daliqand, kil bû û hey kil bû li ber senfonîya axûwax û nalînan.
Devê xwe hêdî hêdî bi kubarî ber bi guhê min ê rastê ve bir, ku lêvên wê gîhaştin guhê min, pêleke erojen seranserê bedena min dîl girt, borînî bi dilê min ket di bin qefesa wê sîngê de, mîna erdhejekê di bin wê de li hev qulipîm.
Got:
-Tu Rebê min î û ez ê jî Rebê te bileqînim, îşev!..
Dû re nermika guhê min xist nav lêvên xwe û mêt. Çav li min jî, li xwe jî qulipandin. Êdî rişma arezûyê ji destê mejî derketibû û em ber bi cizbeke îlahî ve bi çargavî dibezîyan.
Xwêdana ji nav çiçikên wê diza, diherikî ser navik û binnavikê û ji wir jî xwe li nav berzikê digirt, lê ji ber ku navê ta, mû û pirçê bi bedenê ve tune bû, mîna hinguvê li ser qeymêx biherike, ji wir jî diherikî, diçû xwe li dora gilikê digirt, gilik şil û bel dikir.
Ku min ew ji ser xwe avêt, bi hêla rastê ve qulipand, ez lê fitilîm; jixwe êdî li ser piştê bû. Berî ku ez çîpên wê ji hevdu bidim alî, wê xwe amade kiribû jî.
Kêlîyekê, mîna birçîyekî hov tenê min ji xwe re li wî quzê xweşik û bedew nerî ku te yê sûnd bixwara heya wê rojê tu kesî qêmîşî wî nekirîye li hêla wî binere, lihevhatî, dorneqişî, zepitî, spîyekî boz û lêvên rengxwedayî…
Û ez qurisîm ser…
Min bêhn û nefes li wê jî, bêhn û nefes li xwe jî çikand û hew min dî serê bêvila min li ser gilikê, bi ricifandineke têrşehwet qîrînî û barînî pê ket, mîna mirîşkeke serjêkirî di nav lepên min de perpitî!..
Min serê xwe ji nav çîpên wê rakir û bi jora wê ve rapelikîm, heya min xwe gîhand lêvan, bi lêv û zimanê xwe, min her dera wê maçî kir, mêt, alast û av da.
Min lêvên xwe li dora guhê wê yê rastê gerandin û bi nermî maçî kir.
Min got:
-Tu Kurdistana min î û li ser bedena te ez li xwe vedigerim, dibim kurd!
Ji qiraxa çavê wê yê çepê niqutek hêsir niqutî dora gepa wê, berî xwe bigihîne ser bahlîfa ber serê wê, li ser gepa wê belav bû.
Min zimanê xwe li ser gerand û maçî kir, bi nazenînî.
Li ser rûyê wê bişrîneke nîvxemgîn za û bi dengekî nerm î bergerokî got:
-Ji bo vê bextewarîyê heq bikim, min çi kir, ya Rebî!
