Salih Agir Qoserî
Tê bîra min di destpêka nivîskarîya min de ev ciwamêr di malpera Kurdistan-Postê de edîtorê beşa kurdî bû.
Carinan min ji van malperan re jî dinivîsand.
Rojekê li ser nivîseke min nîqaş qewimî. Ez ne şaş bim min biwêjek bi kar anîbû, wî jî ji ber wê biwêjê xwe aciz kiribû.
Di biwêjê de "Şorbeya qereçîyan" derbas dibû û xwedê giravî ciwamêrê me jî bi hestên ultra-humînal ev gotin wek heqaret qebûl dikir, loma jî nehişt ew nivîs biweşe/çap bibe.
Dû re li ser vê nivîsê nîqaş û pevçûnek derket.
Nizanim mijar çi ku, min jî ji dêvla bandorê, bandrol bi kar anî.
Ciwamêr xwe li erdê xist û bi haweyekî qure got, "Here xwe hînî kurdî bike, dû re were bi min re nîqaşê bike."
Piştî wê nîqaş û pevçûnê min hew nivîs ji wan re şand.
Axir...
De îja zeman û ziman şahid in "ku" roj bi roj vî ciwamêrî li xwe kêm kirîye, min jî li xwe zêde kirîye.
Fermo, ka bala xwe bidin vê hevoka wî ya ku agir bi mejîyê meriv dixe û mejî diteriqîne!..
"Hate qebûlkirin (ku) xenzîrên (ku) eşkere bû (ku) ew ji heywanên din jîrtir in, wê di der barê hemû pirsên birêvebirîya çewlikê de biryaran bidin, bi şertê (ku) biryara wan bi piranîya dengan were pejirandin."
Nuha di metrobusê de rûniştime.
Meriv li hinek çêlekan şaş dimîne.
Mîna dermaleyekê ye, lê deh deqeyan bêhnê nastîne, dev nasekine, dixwe û dixwe û dixwe!
Nuha li hemberî min rûniştîye, her felqeyeke qûna wê li ser qoltixekê ye û em rebenê Xwedê jî, wek sê pepûkan, çongên me bi hev zeliqî, em xwe dicivînin ser hev.
Û ne eyb û ne fedî hîn jî simîta xwe dixwe, xanimê.
De were ji yên werê re nebêje, "Hohê çêlê!"
Gotina Dawî
Xuya ye ew ê tu carî dawî li gotinê neyê û ez ê bi gotinên xwe sînorên gotinê her firehtir bikim.
De hûn jî, kirasê xwe diçirînin, yekî din difesilînin û didirûn, hûn bi kêfa xwe ne.
