Ber bi pencereyê ve meşîya, çû ji ber pencereyê perde piçekî da alî. Ronîya lambeyên derve da hundir. Tîrêjên ronîyê li ser bedena nîvtazî mîna leylanê reqisîn.
Li ser kêlekê pal dabû û nenixumandî bû. Jora wê bi tshortekî spî yê bêpî nixumandî bû; jêra wê tazî,
yan derpîkê xwe yê kin ji fiqurî ji xwe kiribû yan jî jixwe bê derpîk ketibû nav nivînan, bi xwe re nedîtibû yekî nuh li xwe bike.
Porê wê yê xelekxelekî ku meriv digot qey zêr jê diherike, li paş serê wê li ser bahlîfa ber serê wê kon vedabû.
Qûna wê ya gilover bi tîrêjên ronayîyê bêtir meraq ji çavan re çêdikir.
Lêvên quzê wê di nav nigên wê de ji par ve mîna tabloyeke Pablo Picasso xuya dikir.
Piştî çavên wî têr bedena wî har kir, xwe tazî kir û hêdîka mîna marê kuşnik xwe bera tengala wê da û pê re pê re xwe bi wê ve zeliqand.
Kîr mîna rêber û rênasekî rêya xwe nas kiribe, bêyî ku tehbeke giran bibîne, hêdî hêdî vezelîya û da ser şopa quz; jixwe quz jî dilîrand...
Ku serê kîr gîhaşt dora her du lêvên quz, Yelda ji nişka ve veciniqî. Wê vecinîqê mû li canê wî kirin mîna keleman; harbûna wî hartir kir.
Serê xwe ber bi serê wê ve bir, lêvên xwe gîhandin nermika guhê wê û bi şehwet ew nermik di nav lêvên xwe de mêt, mêt û guvaşt. Yeldayê hewl da xwe bi hêla wî ve bizîvirîne lê nehişt. Lêvên xwe ji nermika guh qetandin û bi dengekî nerm got, "Yelda, îşev şeva Yeldayê ye." hilmegulma wî ya arezû û şehwet jê difûrîya li ser rûyê Yeldayê belav bû.
Yeldayê ji kûrayîya kezebê keserek kişand û mîna dema marek nêçîra xwe dixwe û ji bo daqurtandinê carê xwe lê diqulipîne, ji nişka ve xwe qulipand alîyê din. Di wê tarîyê de çav li çavan ketin, hilmegulma wan tev li hev bû. Pêsîrên Yeldayê di qefesa sînga wî de ji xwe re li hêlînekê digerîyan da tê de bisitirin. Got, "Ez Yelda û şev Yelda, mîna vê şeva dûr û dirêj, hêdî hêdî mîna hovekî dirinde li ser sîng û berên min biçêre heta sibe ro dihere ava."
Ew di bin xwe de bi cî kir, tshortê wê jê şeqitand û ji lêvan dest pê kir...
Arezû û şehweta ji bedenan diza, dibû kulmek xwê û ji binê pêsîran ber bi navik û berzik û binberzikê ve diherikî. Kîr lê rep bûbû lê nedihişt xwe li wê qula tarî bigire; çendî rişma wî dişidand jî, quzê bi arezû û şehwetê şilek bûbû, mîna qula tarî ya gerdûnê ku her tişt ber bi xwe ve dikişand û dadibelihand, kîrê reben jî li xwe digirt.
Piştî lêv ji hev têr bûn, hêdîka berjêr daket;
çeng...
stû...
sîng...
memik û sermemik...
Zû bi zû destê wî ji memikan nebû. Ew memikên mîna sêvên Meletê û serên wan... Te yê sûnd bixwara hebên tirîyê mezrone ne û li ber tava Kurdistanê qemirîne, lê qemirîneke ne beloq; qemirîneke çokolatayî...
Bêhn kir, peland, miz da, firkand, çût, alast, mêt, serê xwe danî ser û bi heman haweyî dubare, sêbare, çarbare... çû û hat û lê vegerîya.
Zimanê xwe li dora navikê bir û anî, carinan jî hewl da serê zimên bigihîne binê navikê. Bi her derbeya zimên re ricifînekê bedena Yeldayê dîl digirt. Êdî zor debar dikir. Bi her du destan serê wî ber bi quzê xwe ve dahf da. Dema serê wî di nav şeqan de bi cî bû, ji harbûna quz te yê sûnd bixwara ji ber baranê revîyaye, rûyê wî şil û pil bû.
Mîna gurekî zivistan bi birçînan derbas kiribe û pezek ketibe nav lepan, bi wê xezebê bêhn li xwe jî li Yeldayê jî diçikand.
Axîn û qîrîn û nalenal ji şeva Yeldayê re bû senfonî û her du beden bi şewata wê arezû û şehwetê hêdî hêdî bi ser hev de hilîyan.
