rojev û yekîtî û tifaq

Îroj sê roj in ji ber rewa anku rutûbeta zêde meriv bi xwe re nabîne xwe tev bide. Canê meriv mezeloqî ye, kincên meriv bi meriv dizeliqin, lê jixwe tazî me…

Axir, ji hêlekê ve jî rojev jî dikele, li rewa û rutûbetê guhdarî nake.

Omer Ocalan di navbera Enqere û Îmralîyê de dihere û tê, rebeno êdî mû bi zimanê wî ve hat hingî ji kurdan re dibêje, “Tifaq û yekîtî, tifaq û yekîtî…” lê ji bilî mirîdan kes bawerîya xwe nayne bi Omerê xelfetî.

Filistînî li bajarên Ewrûpayê çalakîyan çêdikin, lê dijminantîya wan ji cihûyan bêtir bi kurdan re ye, mixabin.

Û kurd jî ji her neteweyê bêtir ji bo wan xwe li erdê dixin û digirîn.

Wextê aqil tune be, beden dibe himal, lê ne ji serê xwe re…

Gotina Dawî

Hêsirên we têra belengazîya we nakin!

xal û xwarzê

-Haa xalo!

-Ka bibêje, berxê xalo.

-Bi te azadî çi ye?

-Ma bi Xwedê berxê xalo, ku her tim barek li pişta meriv be, çi azadî! Û em kurd jî, barekê datînin, barekî hildigirin…

-Yanî?

-Yanîya wê ev e. Azadî bêberpirsîyarîyê dixwaze û de îja were kurdan qala azadîyê bike!..

-Wê çaxê kes ji me ne azad e, te go çi?

-Erê xebera te ye, lê bi şev dema ez dikevim himbêza xalojina te ez tehma azadîyê hiltînim, lew xalojina te min li ser baskên xwe dike û ber bi dîyarê fantezîyan ve difirîne. Bi serê te, wê kêlîyê ne Xwedê di bîra min de tê, ne Şeytan di bîra min de tê, ne jî kurdbûna min…

gilî û gazin

Ji bo xatirê kurdî ez bûm çi û nebûm çi 

anku… 

ji bo xatirê kurdî ez bûm benîşt di devê nezan û xwenezanan de, 

lê xem nake.

Gotineke pêşîyan heye:

“Ji bo xatiran meriv dihere ser dînê kafiran.”

Erê, eynî tiştekî werê/wilo/wanî/halo/wisa ye, ya min jî…

Ez bûm çi û nebûm çi lê ka kê çi jê derxist, nizanim.

Min xwe kir şeytanê nahletulah û xwe da ber kevirên gunehkaran, lê ne ji kevirên wan, ji durûtîya wan veciniqîm, mixabin.

Jinan got, “Zimanê te seksîst e, tu jinan wek objeyeke seksê dibînî.”

Mêran got, “Tu tolaz, doxînsist û sapix î.”

Dîndaran got, “Tu kafir î, tu kufirbaz î, tu ne misilman î.”

Civakê got, “Tu bêehlaq û serserî yî.”

Hevalan got, “Tu xayîn î.”

Malbatê got, “Tu beradayî û qeşmer î.”

Merivan got, “Te qûna xwe ji derpî derxistîye, heyfa bavê te ku tu ji pişta wî yî.”

Dewletê got, “Tu terorîst î.”

Xoşewîst û dilketîyan got, “Tu çavnebar û têrnexwar î, kîrê te li ser milê te ye, kî bibêje ka, tu nabîjî na…”

Lê min çi kir û ez çi dikim, ji bo kurdî dikim ku kurdî nebe em ê jî nebin.

Axir…

Di vê rêya zor û dijwar de ku mirî jî hew xwe li kurdî dikin xwedî, tu carî min kiras li ser kirasan li xwe nekir û xwe veneşart/xwe nenixumand; her tazî gerîyam, bê tirs, bê fedî, bê kompleks lê…

ne poşman im û ez ê poşman jî nebim, lew min çi kir min ji bo xatirê kurdî kir û dikim.

Ji bo xatirê kurdî,

min jin, mêr, dîndar, civak, heval, malbat, meriv, dewlet, hezkirî/dilketî/xoşewîst, 

bi kin û kurdîya kurmancî, min her kes kir neyarê xwe. 

Min sînga xwe kir mertal ji durûtîya civakê re.

Ji bo kurdî nemire û kurd jî di nav neteweyên din de wek neteweyekê kifş bibin, 

bi zimanê xwe yê seksîst min xwe li ber çavê jinan…

bi zimanê xwe yê qure min xwe li ber çavê kesên bikompleks…

bi zimanê xwe yê vekirî/erotîk min xwe li ber çavê civakê…

bi zimanê xwe yê tûj min xwe li ber çavê sîyasîyan…

bi zimanê xwe yê dijdînî min xwe li ber çavê dîndaran…

bi zimanê xwe yê qerfî/mîzahî min xwe li ber çavê mal û malbat û merivan…

û bi hemû şêwazên xwe yên kurdî min xwe li ber çavê dewletê reş kir, 

lê kêm kesan ez fêhm kirim, mixabin.

Wek min got, ne xem e. 

Qet nebe bi xwe re durûtîyê nakim û ji sekn û helwest û prensîbên xwe danakevim.

Ev jî stratejîyek e û min ev stratejî tercîh kir, loma jî ne poşman im, ez ê poşman jî nebim.

Gotina Dawî

Konfora herî mezin, tifaqa dil û mejî ye, 

loma jî…

her tim min daye pey vê tifaqê û tev gerîyame.

Bi wêrekî fikra xwe tînim ziman û bê kompleks diajom ser daxwaz û arezûyên xwe. 

Rast e, ez dizanim û hîs dikim li ber çav û dilê kesên xav anku kesên bikompleks beloq û xwîntehl xuya dibim, lê jixwe ez we nabînim, ji bo min hûn tune ne.

Axir…

tirs û metirsîya dewleta tirko

Dibêjin dewleta tirko hesabê Îbrahîm Halîl Baran di nav sînorên xwe de asteng kirîye.

De îja…

dewleta ku ji tehlîl û analîzên Îbrahîm Halîl Baran bitirse, ka ew dewlet ê çawa li ser nigan bimîne?

Ne mumkun e!

Berevacî vê,

ez di şûna dewletê de bim ez ê rê li ber ên wek Îbrahîm Halîl Baran vekim,

lew…

çendî tehlîl û analîzên Îbrahîm Halîl Baran li dijî fêde û stratejîya dewletê be jî, zimanê dewletê li nav kurdan xurttir, geştir dike.

Jixwe…

berî nuha bi salan generalekî tirk weha gotibû:

“Heger kurdan bi tirkî heqaret li we kirin, çêr û xeber ji we re dan jî xwe pê aciz nekin, ji ber ku radestî zimanê we dibin”

Û iştî demekê jî ziman xwe li wan dipêçe, wan vediguherîne qewmê xwe

anku…

kurdên ku bi ber pêla tirkî dikevin, bivê nevê piştî demekê êdî wek wan difikirin, wek wan dinerin, wek wan hest dikin, hîs dikin, wek wan tev digerin.

Axir…

bi hêvîya hesabên twîtterê yên hemû kurdên tirkîziman bên astenkirin.

Gotina Dawî

Xezeba we ji tirsa nava we ye!

pûtperestî

Pirsgirêk û nexweşîya herî mezin zîhnîyeta mirîdane ye. Heya kurd ji vê koletîyê/xulamtîyê/himaltîyê rizgar nebin anku heya mejîyê xwe azad nekin ew ê her bindest û belengaz bin, çi di bin desthilatîya yên “xwe” de çi di bin deshilatîya dagirkerên xwe de,

loma jî ditirsim ji Mazlûm Abdî jî Abdullah Ocalanekî çêkin/derxin.

Û ev jî toqa nahletê ye, mixabin.

Bi kin û kurdîya kurmancî,

ya neteweyan pêş ve dibe, ne kes an qehreman in ku bi destê girseyan çêdibin, ya neteweyan pêş ve dibe, avakirina pergalên xurt e.

Û ji me  kurdan re pergaleke xurt hewce ye.

Gotina Dawî

Ruh nedin pûtan!

Ewil di serê xwe de wan pûtan hilweşînin, dû re di çavê girseyan de…

pêvajo mêvajo û xalê cemîl

-Xalo, ma te bihîst Cemîl çi gotîye?

-Cemîlê me yê aşiq, kuro?

-Na loo! Cemîl Cemîl! Cemîl Bayik!

-Çi gotîye dîsa, law?

-Gotîye, “Heger pêvajo mêvajo neçê bajo jî êdî em hew radihêjin wê selehê.

-Waa!

-Erê bi serê xalojna min.

-Ê gelo tu dibêjî kurd neman ku rahêjin wê selehê yan kurd neman ku bibin qurbanên wê selehê?

-Hi ii!

-Hi ii û serî!

Di meseleya tercîha zimên de, bêguman ji qewla pêşîyan, “Mîh bi nigê xwe, bizin bi nigê xwe…” 

anku kî bi kîjan zimanî peyivîye ne xema min e, ne jî li ser bala min e, 

lê heger kurdek rabe ji dagirkerên xwe bêtir zimanê dagirkerên xwe xurt bike, bixemilîne, wê çaxê ez dîn û har dibim û serê wî dikim quzê ca wî!

Gotina Dawî

Heyfa wê malzarokê ku dû re hûn xwe jî wê jî dilewitînin…

kaledonya

Qey ev kaledonyayî di guhê gê/ga de dijîn! 

Vî zemanê ku neteweperestî û dewletxwazî demode bûye, ev kêmaqil rabûne ji fransîyan cîhê bûne û doza dewletbûnê dikin.

Bêlome be!

Ka aqil!

Ev bênamûsên kaledonyayî heqaretê li aqil û qudret û felsefeya serokê sererd û binerd dikin!!!

Ez bi tundî kaledonyayîyan şermezar û qûna dewletxwazan jî dax dikim!

Gotina Dawî

Aqil taca zêrîn e lê ew serî bi her kesî re nîn e.

ked qûnde bû

Ka ez çi binivîsîm an ez qala çi bikim?

Ez qala axa qebhetpêdehatî bikim?

Ez qala zimanê li xwedîyê xwe digere bikim?

Ez qala hêsirên qewmekî kwîrbûyî bikim?

Ez qala bêûjdanîya bext an bêbextîya ûjdên bikim?

Ez qala felsefeya Xwedayên xwenenas bikim?

Ez qala xewnên beravêtî bikim?

Ez qala xeyalên qudûmşikestî bikim?

Ez qala hêvîyên bêmirad bikim?

Ka bibêjin, ez qala çi bikim?

Li vê herêma nahletbûyî ez gulîyên çend keçan li stuyê çend xortan bigerînim û bi vî ezmanê bêrehm ve daliqînim?

Mixabin, êdî peyv ji hevokan direvin û hevok seqet in.

Gotina Dawî

Ked qûnde bû bi destê kedxwaran.

çerxa felekê û bêbextîya bêbextan

Ji qewla Abbas Ahmed, kenê kafiran bi halê me tê.

Û hejaroo!..

Leyla (Ne)Zana bi serbilindî got, “Sed sal in em şer dikin, ne me pişta wan danî, ne jî wan pişta me!”

Dû re…

Dogû Perînçek got, “Heyfa wan çek û selehan. Çima wan çek û selehan belasebeb dişewitînin? Ew çek û seleh jî ji me re hewce ne, şervanên çekên xwe datînin jî ji me re hewce ne. Bila teva çek û selehên xwe bên xizmetê ji dewletê re bikin.”

Û îro li Colemêrgê jî, 

ji bo xatirê gavavêtina doh, navê taxekê kirine taxa Devlet Bahçelî. 

Ka sibê navê kîjan sikak, park an qadê bibe “Îttîhat û Terakkî” nizanim, 

lê hêvî dikim, êdî navên me yên ku bi dagirkerîya îslamê bûne erebî, wek paşnavên me bi “Turk” dest pê nekin an neqedin.

Axir…

Mîrata entegrasyonê zû dest pê kir lê ditirsim em jî pê bigirin, 

lew mîrata entegrasyonê tenê bi serê me ketîye, mixabin; 

her tim em entegreyî netiştekbûnê dibin û kenê kafiran bi xwe tînin.

Bi kin û kurdîya kurmancî,

em entegreyî zimanê wan bûn û pê re pê re hêdî hêdî em bûn perçeyek ji zîhnîyeta wan.

Û talîya talî…

em ê wek wan bifikirin, em ê wek wan binerin, em ê wek wan bibînin, em ê wek wan hez bikin/hez nekin û em ê wek wan û belkî ji wan bêtir navê tirk û tirkîtîyê li seranserê dinyayê biqîrin.

Gotina Dawî

Lê wer xuyaye dîsa hin kes ê bixwin, hin kesê jî bifîkînin.

Gotina Herî Dawî

Ka îja em ê çîroka entegrasyonê çawa bigihînin wan gorbuhiştan, nizanim,

lê jixwe tiştê çû divê meriv nede dû…

çekdanîn û hêsirên xezalekê

De îja…

madem şervanên PKKê çek danîn, êdî divê ez jî piçekî xwe ji vê sîyaseta kambax bikişînim û xwe li kar û xebatên xwe yên esasî anku xwe li huner û edebîyatê bişidînim.

Min go…

jixwe çilvirîbû, 

êdî tiştekî em li ser bipeyivin jî nema.

Lê ez li ber wan morîkan dikevim bê ew ben li ku derê qetîya û ew morîk bi ku de pengizîn!

Îşev…

min di çavên şervaneke jin de şewqa wan morîkan dît ku morîka çavên wî leylanî didît her der, her tişt, 

ji avpêketina wan mijankan.

Ax ax zemano…

bext jî nemaye, zeman jî xerab

û li ser xirbe û kavilên welatê min di rengê kundan de însan dixwînin;

çep û çepgir in, sosyalîst û komunîst in, lîberal û demokrat in, xwedanenas û dîndar in, 

lê ka kurd li ku derê ne li ser axa vî welatê bê nav?

Erê erê…

mixabin zarok bi firê ketin li ser baskên dêyên xwe, 

lê bilind firîyan û nizm ketin û pengizîn li ser axa (dê)welatê xwe.

Bi kin û kurdîya kurmancî…

xortên bi xewna welatekî azad û serbixwe şîyar bûn, dikin welatekî têxin xew.

Gotina Dawî

Mirî ji nû ve mirin, îşev!..

 

xal û xwarzê

-Ha xalo!

-Kerem bike, xwarzê.

-Min go tu ji ticaretê fêhm dikî. Ez hatim tiştekî bi te bişêwirim, lê bila deng nere xalojna min. Xwedê jê razî be peyv tê de nasekine.

-Na na, ne li malê ye. Xêr e, ka bibêje.

-Ez dibêjim berî hinek bifikire û xwe lê rakişîne, ka ez û tu bi şirîkantî serî lê bidin, lê sermîyanekî baş divê. Heger em pez û dewarên xwe bifiroşin temam e.

-Kuro hey min di bêvilê de mîsto, ka ewil bibêje bê çi kar e, dû re em li ser kitekit û teferûatan bipeyivin weyy! Te ez ji qûnê ve guram. Çi ye? Çi kar e?

-Ma weleh bêhna te jî çi teng e. Hela piçekî relaks wîî!

-Kuro, ez rabim ez ê bikutim relaksê jî roleksê jî haa! Allahuekber! Hey dola qantiran! Ku tu li ser mijarekê peyivî, ewil mijarê bide fahmkirin dû re li ser kitekit û detayan tu çi gûyî dixwî bixwe!

-Ho hoo!

-Ho ho û serî!

-Axir xalo, min ê çi bigota… ez dibêjim em serî li fîrmaya Lacosteyê bidin, ka bê şaxekê/şûbeyekê nade me. Bi telaqên bêfitû, piştî daxuyanîya serokê sererd û binerd ku tîşortê Lacoste li xwe kiribû, heger em li bajêr mexazeyekê vekin, di salekê de em ê heqê sê kerî pez qezenc bikin.

-Bi Xwedê tu ji ticaretê fêhm dikî, lê…

-Lê çi?

-Piştî karê me baş bibe ev apocîyên zalim dikarin qeyyûm meyyûmê deynin ser mexazê. Wê çaxê jî tahba xelef ê here ber telef û em ê pê bigirin.

vîdeoya teslîmîyetîyê û grok

Balkêş e.

Mirîdekî vîdeoya Apo ya teslîmîyetîyê par ve kirîye û li ser vîdeoyê jî weha nivîsandîye: 

“Bila kes nebêje ez serok û rêber im, ji te pê ve. Bijî serok Apo!”🤔

Hela hela û la hewle wela!

Nizanim,

belkî jî em serxweş in, loma tiştên ew dibînin em nabînin!!!

Ji ehmeqîyê re,

NOŞ!

🍺🍺🍺

Îja hey xwelîserên ku xwelî jî êdî ji ber serê we yê genî acizîyan dike, 

ka hûn ji xwe re nabêjin piştî vê tofanî, hetîketî û xwelîserîyê em ê çawa û bi çi rûyî herin li ser mirîyên xwe bigirîn ku ez ne şaş bim ew reben û belengaz di ber welatekî azad û serbixwe de miribûn. 

Serî li ber dagirkerî, koletî, xulamtî, himaltî û belengazîyê rakiribûn, ew jîyana rezîl û teres red kiribûn.

Gelo,

yên mirin wê nebêjin, “Ma morîkê ca me qetîyabû û em di ber çi de mirin, hey te quzê wê xwaro?”

Axir,

ku qulikên bêjinga mentiqê xetimîbin, hemû gû û rêx û pîsî bi ser dikevin.

De îja yên ehmeq tenê ne yên me ne. Wek meseleya girêdana li cem hev a ker û golikan tirk jî ne kêmî me ne ji hêla ehmeqîyê ve, heya meriv dikare bibêje yên me ji wan hîn û fêr bûne.

Lê…

mala Xwedê (Ka îja heye tune ye ango li ku ye, nizanim) ava be ku Grok derket vê bazarê û agir berda hemû çîrok û çîrçîrok û çîvanokên tirkan.

Ev sed sal in em ji tirkan re dibêjin hûn ne tiştek in, lê gilî û gazinên me, qîrîn û hewara me bi qasî Grokê bandor û tesîr li van ehmeq û xwelîseran nekir.

Grok bi ruhekî şoreşgerî (Bêguman ne wek şoreşgerîya Apo û mirîdan) rabûye hemû fen û fût, dek û dolab û vir û derewên tirkan li nav çavê wan dixe, wan dihetikîne.

Îja heyrana serî,

êdî ne poz dişewite, ne jî bêvil…

Û coca cola jî- hûn dikarin “c”yan wek “k” anku “q” jî bixwînin- ne coca colaya berê ye; wek me kurdan bi dna û genetîka wê jî lîstin,

mixabin.

Gotina Dawî

Heger ehmeqî bi pereyan bihata cezakirin, li vî welatî gelek kes ê ji nêza anku ji birçîna bimira.

kulmek ehmeqî û telîsek xwelî

Bi armanca Kurdistaneke azad û serbixwe keç û lawên bi lîrelîran derketin serê çîyayan û bûn gerîla, 

îro amadekarîyê dikin ku bi def û zirneyan ji serê çîyayan dakevin berîyan û bibêjin em li we neheq bûn û em poşman in, me efû bikin, gelî birayan!

Êê?

Naxwe yên mirin ku we ji wan re got, “Şehîdên Kurdistanê?”

De bila serê yên mayî sax be. Ew jî ji kîsê ca xwe çûn, mixabin,

lê jixwe bi xwîna van şehîdan şîn û şên bû biratîya gelan, ezheyran!

Encam:

Kulmek ehmekî û ji xwelîya Amarayê telîsek xwelî, ezbenî!

Gotina Dawî

Ku aqilê meriv ji kîsê xelkê be, barê meriv jî mîna barê kerê ye.

ez çima dinivîsînim

Mixabin ez ne ji wan nivîskaran im ku ji bo dilê we xweş an reş bikim dinivîsînim.

Na!

Pirê caran tikîtenê me.

Di bêdengîyê de guhên xwe bel dikim û li ber peyvekê, li ber hevokekê, li ber agahîyekê kemînê datînim.

Carinan,

bi seetan di nav nivînan de bi vî alî ve û bi wî alî ve diqulipim naqqulipim, dikim nakim xew nakeve çavên min.

Difikirim…

Xeyal dikim…

Û bi xwe re anku xwe bi xwe dipeyivim û dengê dilê xwe, dengê mejîyê xwe bi we re par ve dikim.

Jixwe ne mumkun e bi heman bandorê ez bala kesan bikişînim; 

hin kes kêf û zewqê jê disitînin, hin kes jî aciz in, aciz dibin, acizîyan dikin.

Mixabin,

peyvên ku ez wan bibask dikim, dilê hinekan xweş, lê dilê hinekan jî reş dike.

Çendî bi peyvên populîst û qure em xwe li bêterefîyê rakişînin jî, helbet talîya talî meriv jî bivê nevê dibe terefek anku terefek e; 

dil û mejî û mentiqa meriv, meriv ber bi terefekê ve dikişîne.

Axir…

Min xwest bibêjim ez ê her xwe bispêrim mejî û mentiqa xwe û ya dilê xwe bibêjim/binivîsînim.

Gotina Dawî

Ji nakokî û paradoksan dûr, berî her tiştî divê meriv bi xwe re rast û durust be,

heger na, piştî demekê poşmanî dibe kurmek û ew kurm mejîyê meriv xerab û pûç dike ku kesayet hebe!..

Axir.

kaos û tevlihevî

Reîz li kemalîstan hatîye xezebê. Hêdî hêdî dest datîne ser şaredarîyên CHPê. Û wer xuyaye ew dest deyne ser hemûyan.

Ciwamêr mîna pisîkê bi mişkan bilîze, geh bi apocîyan dilîze, geh bi kemalîstan.

Doh dest diatanî ser şaredarîyên apocîyan, kemalîstan deng nedikir;

îro jî dest diatîne ser şaredarîyên kemalîstan, apocî ji qulên xwe dernakevin, bêdeng in.

Ji ber ku…

Reîz bi qumaşê her du alîyan jî dizane, hema kî serê xwe radike, gupika xwe li serî dixe.

Erê, zîhnîyeteke teres li ser desthilatîyê ye, lê yên muxalîf ji desthilatîyê jî terestir in.

Îja…

ji bo me ya baş tevlihevî û kaos e û Xwedê ji Reîz razî be, ji heq tevlihevî û kaosê tê.

Axir…

Gotina Dawî

Kurdino, xwe bikin kurdî û li benda Kurdistanê bin.

xurt û qels

Xurt civakan ava dikin, qels jî di wan civakan de kedî dibin û disitirin;

loma jî ji xurtan re nebêjin li gorî qeyde û nirx û ehlaqê civakê tev bigerin; 

lewra xurt di civakan de hilnayên.

Xurt anku kesê heyvanê wî qenc û bikarekter.

Qels anku kesê bi tena serê xwe nikare biryaran bigire û her bi ferman û komûtan tev digere.

Û ehlaqê we jî ne xema xurtan e, jixwe.

Gotina Dawî

Hinek dikin, hinek jî dixwin.

agir û daristan

Wek her havîn vê havînê jî şewitandina daristanan dest pê kir.

Bi xweber dişewitin?

Hinek dişewitînin?

Bêguman her du îhtimal jî mumkun e, lê çendî siruşthez bim jî ji ber fehşitîya tirkên fehş zêde ne xema min e.

Û jixwe ez ne tirkîyeyîparêz im jî…

Ew herêmên dişewitin bêtir cîh û warên dewlemendan in. 

Û li Tirkîyeyê jî kêm zêde hûn dizanin kî dewlemend in û çawa dewlemend dibin!

Axir…

li ber wan heywan û teba û ajalên bêziman dikevim; li ber wê rengînîya şênkayî û pincar û nebatan dikevim.

Îja heyran…

heger rehmetîyê apê min Şêxê sax bûya, min ê bigota teqez tilîya wî di şewitandina van daristanan de heye, ji ber ku emr û temenê wî li karên çolê anku li wan daristanan bihurî;

ne Tekirdag hişt, ne Çanakkale hişt, ne jî Aydin, Îzmîr û Balikesîr…

Wext hat xerz di ber xerzê de ew çîyayên tahzî xemiland, wext hat ji bo ew xerz bi hêsanî bêhnê bistînin, ew devî û nebatên bizirar yek bi yek birîn, dora wan xerzikan paqij kir, tevir da.

Bi kin û kurdîya kurmancî,

ew daristanên bi heybet pesnê xwe didin ku navê Şêxê Hecî Hisênê Îsa dibihîzin, radibin bejna xwe li ber wî ditewînin,

lê bawerî jî pê nedihat ha!

Ji bo karê wî bimeşîya dikarîbû mîna anarşîstekî agir jî berda wê ked û tehba xwe…

Îja wek min got, 

rehma Xwedê lê be ku mirîye û ji şik û gumanê dûr e.

Gotina Dawî

Heya ev zîhnîyet neşewite, dar ê jî bişewitin, kevir ê jî li ser kevir nemîne, li vî welatî!..

Gotina Herî Dawî

Hêsirên me jî nebûn çare ji wê xezeba we re ku we agir berdida wan çîyayên me û pez û dewar û tarişên me jî di nav de dibijirîn.

xilt û dînîtî

“Lo Misto lo Mistiko

Rebeno dest sistiko

Doza heqê xwe nake

Ber xelkê xwe melis diko

Misto Misto Misto Misto

Derîya derda veneke lo

Ji min re derda lê neke

Were lo lo lo lo Misto”

Erê, rehmetîyê Şivan Perwer wer digot…

Ka îja li ser kîjan Mistoyî gotîye, divê em herin ji Şivan Perwer re bibêjin ku demekê dengê vê axê bû.

Ew jî zemanek bû. 

Hunera wî anku stranên wî hest û hêza welatperwerîyê li kurdan bar dikir ku azadî û serxwebûn jê difûrîya,

lê bêbextan huner û stranên wî ji gelek kurdan re kirin kemîn û ew reben û belengaz di temenên xwe yên herî xweş de ji kîsê ca xwe çûn, mirin!

Me got, “Rehmetî!”

lê rehm li zindîyan jî dibe, li mirîyan jî

û xwezî hin kesan di wext de ruhê xwe teslîm bikira, biçûna û ew rehm bi haweyekî rehmanî bi ser wan de bibarîya.

Îja!..

mesele ne Şivan Perwer e, mesele meseleya xilt e.

Xilt!

Dewleta kûr, kûr lê xist û ji Îmralîyê heya Qendîlê tuneleke kûr kola.

Ji mêj de ye deng û pêjna Mustafa Karasû nedihat;

hin kesan ew kuşt, dua û fatîhe li ser wî xwendin;

hin kesan got dîn bûye kiras mirasê xwe çirandîye û mîna Baba Tahirê Uryan bi çolê ketîye;

hin kesan jî got tobe kirîye, berê xwe daye Mek û Medînê û ji nuha pê ve ew tenê li ser şujdê rûne û tizbîha nodûnehhebî bikişîne.

Lê mixabin…

talîya talî li Îmralîyê deng û pêjna xiltê me hat bihîstin.

Axir…

Dewlet kûr e, Îmrali nûr e, lê dengê defa xweş jî ji dûr e.

Ji qewla Şefîqê Tembûrvan, “Em herinê bavê min?”

Lê moralê min sifir sifir sifir e.

Îro,

xanimekê ji min re peyamek şand. 

Salê du sê caran min û vê xanimê xwe digîhand hev û li ser meseleyên kûr û dûr me rebê hev dileqand, ji qewla binxetîyan.

Pirê caran, 

berê orgazmê anku berî pişta me bihata bi kêlîyekê me mola dida û li ser sîyaset, edebîyat û hunerê em dipeyivîn, me civat digerand; 

piştî me sohbeta xwe bi dawî dikir jî, ji nû ve mîna du maran me xwe li hev digerand, dipêça û em dibûn kulmek xwê, ji şehwetê diherikîn.

Axir…

Di peyama xwe de weha digot:

“Min dil girt, Devliken, lê te kengî bêrîya min kir, derîyê min ji te re vekirîye, lew ji dînîtîya te hez dikim.”

Erê, belkî ne partnerekî dilsoz bim lê ne partnerekî bêkêr im jî; jina ku ketîye jîyana min nikare gazinan bike û bibêje, “Devliken, ez poşman im!”

Divê meriv qedrê kêlîyên şadîyê bizane, 

ji ber ku…

jîyan kin e û temen gindir dibe dihere,

mixabin.

Gotina Dawî

Ji tebayan anku ji ajalan divê meriv xweş xilt û wawîk û sîxuran biparêze!..

perava kadikoyê

Ji Kadikoyê vedigerîyam malê, di rê de Evdilayê ne ji ometa Abdullahan li ser whatsapê ji min re nivîsand bê ka beşa dudan a nivîsa doh ez ê kengî biweşînim.

Ya rast min dil hebû îro binivîsînim, biweşînim û we ji wê meraqê xelas bikim, 

lê min ji bo îro soz dabû Arifê di sekn û helwest û bawerî û doza xwe de bira jî arif, loma jî min vê berêvara xwe ji wî re veqetand.

Me bîrayên xwe kirîn û em ber bi perava Modayê ve meşîyan.

Perava Modayê ku hewa hênik dibe heya derengê şevê perî li wir lotikan diavêjin.

Ez û Arif jî di bin atmosfera wan perîyan de çûn li ser wan gomeyên reş ên li seranserê peravê biaheng hatine bicîhkirin rûniştin û me enya xwe da tavê û me dest bi civatê kir, civata xwe gerand.

Dema meriv guh dide Arif û bi baldarî li liv û mîmîk û tevgera wî dinere, meriv dibîne ku genetîka Arif anku hevîrtirşê Arif xwerû kurdî ye, hîn xera nebûye.

Pêdivîya kurdî bi kurdên weha hur û resen heye. Kurdên sentatîk ku dişibin fêkî û zebzeyên bin naylonan; mîna kurm û vîrusan zirarê didin kurdî, kurdî ji tehma xwe dûr dikeve.

Min ji tûrikê xwe pirtûka Xwelîserîzmê derxist, dayê. Kenîya, got, “Devliken hemû pirtûkên te him wek pirtûk him wek pdf li cem min hene, lê dîsa jî spas. Nebû ez ê jî dîyarî hevalekî xwe bikim.”

Û dest bi serpêhatîyeke xwe kir:

“Dema nû Doxînsistîzma te çap bû, ez û xalê xwe yê ku li Stenbolê mezin bûye û bi zorê bi kurdî dipeyive, ji Beyazitê me dest pê kir heya Emînonuyê me ji hemû pirtûkfiroşên derketin pêşîya xwe pirsî bê Doxînsistîzm heye tune ye, lê teva ku me dizanî li wan pirtûkfiroşan nayê firotin jî, bi qastî em diketin hundir û me ji xwedî re digot, “Devliken Kelogirî, Doxînsistîzm heye gelo?”

Îja carinan min xalê xwe dişand hêleke rê ez li hêleke rê dimam. Rebeno ne dizanîbû navê te bigota ne jî dizanîbû bigota Doxînsistîzm.

Axir axir, me xwe gîhand pasaja Elhamrayê cem kekê Selahedîn Bûlût, me ji wir kirî.”

Berî ez dest bi nivîsandina blogê bikim, li ser whatsapê ji min re weha nivîsand:

“Piştî me xatir ji hevdu xwest, min di vapûr û otobusê de heya ez giham "î" ya Kurd(î)yê xwend.  Ez dibêjim teknolojîya îro jî di nav de tîştê herî bi kêr ji bo mirovahîyê ku mirovahîyê îcad kirîye, nivîs e.

Bi ya min, ji bo ziman zindî bimîne nivîs ji axaftinê jî girîngtir e.

Û tu dizanî çi bala min kişand?

Deh sal in te ev kitêb li ser pêvajoyê nivîsandîye, piştî deh salan pêvajo heman pêvajo ye, Miheme Ocelan heman Miheme Ocalan e. Sirrî ji pêvajoyê kêm bûye. Wekî din kevirek jî li pêvajoyê zêde nebûye. Wek te ji bo roja îro nivîsîbe, pêvajo heman pêvajo ye.”

Gotina Dawî

Heya ku Arif hebin, bila dagirker nekevin pey xewn û xeyalên xweş û romantîk.