Ya rast min dil hebû îro binivîsînim, biweşînim û we ji wê meraqê xelas bikim,
lê min ji bo îro soz dabû Arifê di sekn û helwest û bawerî û doza xwe de bira jî arif, loma jî min vê berêvara xwe ji wî re veqetand.
Me bîrayên xwe kirîn û em ber bi perava Modayê ve meşîyan.
Perava Modayê ku hewa hênik dibe heya derengê şevê perî li wir lotikan diavêjin.
Ez û Arif jî di bin atmosfera wan perîyan de çûn li ser wan gomeyên reş ên li seranserê peravê biaheng hatine bicîhkirin rûniştin û me enya xwe da tavê û me dest bi civatê kir, civata xwe gerand.
Dema meriv guh dide Arif û bi baldarî li liv û mîmîk û tevgera wî dinere, meriv dibîne ku genetîka Arif anku hevîrtirşê Arif xwerû kurdî ye, hîn xera nebûye.
Pêdivîya kurdî bi kurdên weha hur û resen heye. Kurdên sentatîk ku dişibin fêkî û zebzeyên bin naylonan; mîna kurm û vîrusan zirarê didin kurdî, kurdî ji tehma xwe dûr dikeve.
Min ji tûrikê xwe pirtûka Xwelîserîzmê derxist, dayê. Kenîya, got, “Devliken hemû pirtûkên te him wek pirtûk him wek pdf li cem min hene, lê dîsa jî spas. Nebû ez ê jî dîyarî hevalekî xwe bikim.”
Û dest bi serpêhatîyeke xwe kir:
“Dema nû Doxînsistîzma te çap bû, ez û xalê xwe yê ku li Stenbolê mezin bûye û bi zorê bi kurdî dipeyive, ji Beyazitê me dest pê kir heya Emînonuyê me ji hemû pirtûkfiroşên derketin pêşîya xwe pirsî bê Doxînsistîzm heye tune ye, lê teva ku me dizanî li wan pirtûkfiroşan nayê firotin jî, bi qastî em diketin hundir û me ji xwedî re digot, “Devliken Kelogirî, Doxînsistîzm heye gelo?”
Îja carinan min xalê xwe dişand hêleke rê ez li hêleke rê dimam. Rebeno ne dizanîbû navê te bigota ne jî dizanîbû bigota Doxînsistîzm.
Axir axir, me xwe gîhand pasaja Elhamrayê cem kekê Selahedîn Bûlût, me ji wir kirî.”
Berî ez dest bi nivîsandina blogê bikim, li ser whatsapê ji min re weha nivîsand:
“Piştî me xatir ji hevdu xwest, min di vapûr û otobusê de heya ez giham "î" ya Kurd(î)yê xwend. Ez dibêjim teknolojîya îro jî di nav de tîştê herî bi kêr ji bo mirovahîyê ku mirovahîyê îcad kirîye, nivîs e.
Bi ya min, ji bo ziman zindî bimîne nivîs ji axaftinê jî girîngtir e.
Û tu dizanî çi bala min kişand?
Deh sal in te ev kitêb li ser pêvajoyê nivîsandîye, piştî deh salan pêvajo heman pêvajo ye, Miheme Ocelan heman Miheme Ocalan e. Sirrî ji pêvajoyê kêm bûye. Wekî din kevirek jî li pêvajoyê zêde nebûye. Wek te ji bo roja îro nivîsîbe, pêvajo heman pêvajo ye.”
Gotina Dawî
Heya ku Arif hebin, bila dagirker nekevin pey xewn û xeyalên xweş û romantîk.
