dixwazin baş bin anku bi ehlaqekî baş bên naskirin, lê ji qûna wan nayê,
lewra…
heyvanê wan anku genetîka wan pûç û xerabe û bêkêr e;
loma jî…
tenê dilê xwe dibijînin tiştên ku di wan de tune ne û dê çênebin.
Bi slogan û peyvforîzmayên navdaran hewl didin ji derdora xwe re bibêjin:
-Ez merivhez anku humanîst im!
-Ez xweşbîn û wekhevîparêz im!
-Ez xweşehlaq û bîrbir im!
-Ez demokrat û heqparêz im!
-Ez medenî û modern im!
-Ez xwende, zana û pêşketî me!
-Ez neteweperewer û welatperwer im!
Carinan li ser whatsap û twîtter û facebookê li peyam û nivîsên hin nas û hevalan rast têm, kenê min bi guran, kenê guran bi min û kenê min û guran bi hev re bi wan tê.
Kesên ku di emr û heyata xwe de du hevok ji berhemên Dostoyevskî nexwendine, kesên ku hayê wan ji Bukowskî tune ye bê nivîskar e yan etar e, kesên ku di xewnên şevan de navê Spînoza nebihîstîye, radibin peyvforîzmayeke wan par ve dikin û xwe pê dipesinînin.
Hey we quzê wê xwaro!
Hûn Dostoyevskî an Bukowskî di ser ca xwe de zevt bikin, hûn ê herin bikin gazî û hewar, cîranan li xwe kom bikin ku gavanê filan gundî dest avêtîye namûsa ca we!
Axir…
dagirkerîya herî mezin, xwexapandin e, lê hayê we ji wê jî tune ye.
Gotina Dawî
Qantir ê jî bizê lê hûn ê ji malzaroka ca xwe dernekevin, mixabin.
