Jjar û hejar, feqîr û xizan bi xwîna xwe axê av didin ku li ser wê axê jîyanekê ava bikin û navê xwe li wê axê bikin, lê dewlemend di ber netewebûn û qewmîyetbûnê de qêmîşî qurişekî xwe nakin ku keda wan jî têkeve nav azadî û serxwebûna wê axê.
We bihîstîye dewlemendek an jî lawekî wan/keçeke wan hatîye kuştin an binçavkirin?
Xwedê neke!
Û şaş fêhm nekin, em naxwazin kevir li neynûka kesî bikeve, lê divê meriv destê xwe deyne ser ûjdanê xwe û bextê xwe jî neavêje.
Zar û zêçên xizan û belengazan ê doza azadî û serxwebûna netewe û welatê xwe bikin, di ber netewe û welatê xwe de bên kuştin, bên girtin, di êşkencexaneyan de bibin nîvînsan, dû re di civatan de dewlemend ê jî li ser sifreyên araqê rûnin û quretîyên welatperwerî bikin.
Li ku hûn rastî kesên werê hatin, kîrê wan di devê wan kin, bila zimanê wan negere ku bi wan quretîyên pûç û xav serî li belengazan gêj bikin.
Qurişekî xwe bi ruhê meriv nadin, di tengayîyê de tune ne, lê di firehîyê de rê nadin kesî ku bipeyive.
Temam, me fêhm kir, canê we şêrîn e û destê we ji konfora we nabe,
lê ma hûn nikarin bi haweyekî dizî/veşartî,
piştgirîya zimênê xwe, piştgirîya huner û edebîyata xwe,
bi kin û kurdîya kurmancî,
ma hûn nikarin destek û piştgirîyê bidin huner û hunermendên xwe, edebîyat û edebîyatvanên xwe, sînema û sînemagerên xwe jî?
Loma jî…
Nehêlin ev kes li ser xwîna zarokên we quretîyan bikin!
We li ku dît, zimanê wan di qûna wan kin û bila li bêehlaqî û bêkesayetîya xwe bihilkumin!
Axir…
Gotina Dawî
Bêguman,
heqê kesî li kesî tune ye anku kes ne deyndarê kesî ye û di tercîh û kirinên xwe de jî her kes azad e.
Loma jî…
dewlemend jî ne mecbûr in destek û alîkarîya kar û xebat û projeyên edebî/hunerî/kulturî bikin,
lê…
divê li ser neteweperwerî û welatperwerîyê jî quretîyên pûç û vala mekin!
