Û eşîr, tevna civakê bûn...
Li ser wê tevnê, mestereyên cur bi cur hebûn;
esalet/esîlbûn, ehlaq, edeb, ciwamêrî, comerdî, bext, ûjdan û her weha mêranî û mêrxasî.
Û bi van xusûsîyetên xwe em kelem bûn di çavên neyarên xwe de.
Çendî wek alemê em ne xwedan dewlet bûna jî, hesabê me hebû; dagirkerên me hesabê me dikir!
Dev ji êrişkirinê berdin, zû bi zû nediwêrîyan li sîya me binerîyana; qudûmê wan dişikest ji tîna nefesa me,
lê...
Dagirkeran bi rêya xwelîser û bêkarekterên me, êrişî tevna me kirin; tevna me bi ser serê me de hilweşandin;
ne esalet û esîlbûn bi me re hiştin, ne ehlaq û edeb bi me re hiştin, ne ciwamêrî û comerdî bi me re hiştin, ne jî mêranî û mêrxasî bi me re hiştin, mixabin!
Em ji karekter xistin.
Û wer xuya ye em ê KURDunde herin!
Li navenda Dîyarbakirê, erê Dîyarbakir, lewra êdî ew bajar navê Amedê heq nake.
Kîrquzdêyek radibe di nav wî zirkerîyê "mêr"an de diqîre û dibêje:
"Bi kurdî nepeyivin ûlannn! Ev der Tirkîye ye! Ev der komara Tirkîyeyê ye. Ez ê wê mîkrofonê di qûna we kim!"
Û mixabin, bira jî ew mîkrofon dihere dikeve qûna wan nêromêyan!
Gotina Dawî
Mixabin, tirk bi ser ketin, lewra êdî kurd jî mîna wan qeşmer in.
Û di kultura kurdan a berê de, di civatên wan de, karê qeşmeran tenê qeşmerî bû!..
Gotina Herî Dawî
Zarokên Lenîn û Mao û Stalîn, kurdîtî di patozên sosyalîzmê de hêra!
Û kurdên xesandî man para me, mixabin!..
