Di kultura me kurdan de, carinan dema hewce dike, meriv dihere şwîna/tazîya dijminê xwe jî
ango meriv sersaxîya dijminê xwe jî dike, lê dijmin her dijmin e.
Ev jî, ji nuansên bext, nuansek e.
Lê bext û rext tevlihev nekin, ji kerema xwe re.
Doh bavê Selahattîn Demîrtaş serê xwe danî, rehmet kir.
Ruhê wî şad be!
Û serê malîyan sax be!
Lê...
Ya bi min ecêb tê, ev e:
Bi mirina bavê Selahattîn Demîrtaş, Selahattîn Demîrtaş Selahattîn Demîrtaşê berê ye û wek doh îroj jî apocî ye ango wê zîhnîyetê diparêze.
Lê hin ciwanik û ciwamêrên xwedê giravî muxalîf û serxwebûnxwaz bi xwe re dikevin nava nakokîyan û Selahattîn Demîrtaş û malbata Selahattîn Demîrtaş mîna welatperwer û parêzvanên Kurdistanê radixin pêş çavên me.
Erê, sersaxîya xwe ragihînin/bibêjin/bidin, lê xwe jî, me jî nexin şûna ehmeqan!
Selahattîn Demîrtaş yek ji serkêşên wê zîhnîyetê ye û birayê wî Nûrettîn Demîrtaş jî şervan û mirîdê Apo ye!..
Asîmilasyon an asîmilebûn,
tenê ne jibîrkirina zimên e, her weha tesîrê li fikirîn û zîhnîyeta meriv jî dike û piştî demekê ew kesên asîmile dibin, êdî bi ziman û fikirîn û zîhnîyeta sîstemê tev digerin.
Mixabin,
pirê zana, entelektuel û rewşenbîrên kurd êdî pir/hindik asîmile bûne û civaka kurd jî li gorî zîhnîyeta van kesan tê dîzaynkirin.
Êêê!
Ma dikeve serê we bi vê zîhnîyeta dîzaynkirî kurd li xwe vegerin, bibin xwe û doza azadî û serxwebûnê bikin?
Çii?
Dengê we nehat min!..
Serî bi ku de here, qûn ê jî li pey be, loma jî rehma Xwedê li ruh be!
Ji bo ew ruh ji nû ve vejine jî, hewce ye berî em ji qudûm de bikevin, ev dînozorên asîmilebûyî bimirin, lê bi şertê ku gorên wan jî ne li ser axa Kurdistanê bin;
lewra heger ew goşt û hestîyên wan di bin wê axê de birizin, ax ê jî asîmile bibe û bilewite.
Gotina Dawî
Genetîk, genî bûye û ji genetîka genî jî, tenê bêhna genî difûre!..
