Û îroj dîsa wek her sal, bêtir alîyê wî yê kurd derket pêş, ji alî kurdên wek wî bi tirkî jardadayî bûne ve.
Heger…
di saxîya Yaşar Kemal de Kurdistaneke azad û serbixwe hebûya, mîna dewletên dagirker ên îroj axa Kurdistanê li hev par ve kirine,
belkî îroj min jî bi serbilindî qala wî bikira û bi pesindayîn ew bi bîr bianîya,
ku xelk û alemê bigota,
“Erê weleh, helal be û her bijî ji kurdan re ku him bi kêrî xwe tên, him jî bi kêrî xelk û alemê tên!..”
lê mixabin…
dema Yaşar Kemal sax bû jî, axa min li ser zimanê min dinalîya û diêşîya,
dema Yaşar Kemal mir jî, axa min li ser zimanê min dinalîya û diêşîya
û îroj jî axa min li ser zimanê min dinale û diêşe,
lê…
ne xema kurdan e,
lewra…
kurd ji bilî xwe aşiqê her kesî ne.
Heyf!
Gotina Dawî
Belkî rojekê em jî pesnê edebîyata dagirkerên xwe bidin,
lê heger bin sîya welatekî azad bibe para me jî!..
