Û kurd ê bi xêra kurdî li esaleta xwe vegerin.
Kurdên li ser medyaya civakî şovalyetîya kurdî dikin, pirê wan di jîyana xwe ya rojane de rojê bîst û sê seetan bi tirkî dipeyivin.
Heger Tirkîye dewleteke demokrat bûya ê welatîyên wê yên ji xwe re dibêjin tirk xweşbîr û şareza û medenî bûna, xebera we yê min ê jî destek û piştgirî bida çalakîyên we yên ji bo kurdî,
lê ma qesr û kulek?
Tahjî û maqûlî?
Heyf e; heyfa enerjî û dem û zemanê we ye; wê enwrjî û dema xwe li kurdbûna xwe xerc bikin û hewl bidin kurd bibînin;
jixwe Kurdistan ê rojekê azad û serbixwe bibe, heger kurd nexwazin jî…
Çi DEM/HDP çi muxalîfên DEMê/HDPyê, sîyaseta sîyasetvanên “kurd” a li Tirkîyeyê, tenê ji bo qultix û rant û îhaleyan e,
lloma jî…
qûna xwe neçirînin ji bo berjewendîyên çend xwelîser û teresan!..
Heger bi qasî em ji nivîsandinê hez dikin, me ji xwendinê jî hez bikira, nuha gelek kesan tenê karê xwe dikir,
lê mixabin…
li vê xwelîserîstanê her kes bi her gûyî dizane. Û wer xuya ye diserife jî; diserife ku hejmara nivîskaran roj bi roj ji hejmara xwendevanan pirtir dibe.
Gotina Dawî
Agir bi mala neyaran keve, lê em jî têra xwe neyar in ji hev re, haa!..
