Hin kes hene, bahlîfa ber serê wan, doşeka bin wan û lihêfa ser wan ji tîpan/herfan bin jî, bêhn û pêjna entelektuelîyê bi sî û starê wan nakeve, mixabin.
Çima?
Ji bo ew tîp/herf di mejîyê wan de bibin têgeh û ew têgeh pirekê di navbera mejî û dil û karektera wan de çêke û her weha bi sibûta wê pirê bibin xwedan sekn û helwest, pêdivî bi kapasîteyê heye; bi kapasîteyeke têr a mejî…
Erê, kapasîte!
Heger kapasîte teng be, belasebeb ji zemanê xwe nexwin û ji bo hûn ê xwe bikin feylesof nexwînin.
Ew ê fêde neke.
Haa, heger mîna xwarin û ger û seksê hûn ê ji bo kêfê bixwînin, ew tiştekî din e, lê wekî din tenê hemaltî ye, bila hayê we jê hebe.
Erê, em jî di saûnayê de ji dawa dêya xwe neketine, lê ew mejî belasebeb ne di serî de ye; ji bo meriv rê li ber nezanîya xwe veke ew mejî heye, lê ji qewla dêrikîyan,
ka aqil!
Wek hûn dizanin min dest bi sporê kirîye. Û piştî sporê jî rojekê diherim dikevim hawiz, avjenîyê dikim, rojekê jî diherim di saûnayê de xwe vedizelînim.
De îja heyran,
hin bêedebên ji medenîyatê dûr hene, him xwe dilewitînin, him jî xwe dihetikînin.
Teva derpîkên kinik (boxer) tên di saûnayê de rûdinin û ew derpîkê kinik ku bi germayîya hundirê saûnayê şilopilo dibe û xwe bi canê wan ve dizeliqîne, dil û mahdê meriv di devê meriv re derdikevin.
Hey dola neînsanan, berî meriv here xwe li tiştekî nuh biqelibîne, hewce ye meriv li ser wî tiştî lêkolekê bike;
îja ne sûcê we ye; pêşîyên we barbar û hov bûn.
Axir…
Li ser bextê lêkoleke zanistî, tê gotin ku demeke dûr û dirêj meriv ji kîr û quzê xwe dixeyide ango meriv nîyhandinê nake, dû re meriv bi pirsgirêkên cidî re rû bi rû dimîne; jîyana meriv a cinsî serobinî hev dibe û di nava demê de meriv di nîyhandinê de hêvîşikestî dibe;
lewra tê gotin ew hormonên ku tenê di dema nîyhandin û pişthatin û orgazmê de xwe diguherin ango xwe nuh dikin, naguherin, xwe nuh nakin.
Û tê gotin bêtir jî mêr perîşan dibin,
loma jî…
bila doxîna we tim sist û kîrê we jî rep û amade be!..
Gotina Dawî
Reb, rep e!..
