Li bin sîya darê reşek bi ber çavê wî ket; di dudulîyê de ma, here yan nere! Zû biryar da û ber bi darê ve meşîya.
Stêra li bin sîya darê di xew re çûbû. Li ser piştê veketî, serê pêsîra wê ya rastê di ber pêxîla kirasê wê re derketibû; bel sekinîbû.
Li goşîyê tirîyê xwe nerî, li serê pêsîra rastê nerî...
Ji kûrayîya kezebê keserek kişand û pişta xwe da Stêrayê û hêdî hêdî dest bi xwarina tirîyê xwe kir,
lê...
mejî bi dil re ket şer!
Çendî bi xwe re dixeyidî jî, ew wehşê di hundirê wî de girêdayî hêdî hêdî hêç diket û hewl dida sing rake.
Nikarîbû bi xwe, di bin teperepa dil de dîsa di ser stuyê xwe re zîvirî li Stêrayê nerî.
Çav di serî de fireh bûn, nefes lê çikîya!
Stêrayê destê xwe yê çepê di bin delingê xwe re gîhandibû nav şeqên xwe û hêdî hêdî nav berzika xwe dixwirand.
Bala wî ket jêra wî, kîr lê dişidîya, lê nahletek li çavê Şeytên anî, dîsa bi xwe re xeyidî û berê xwe guherî, serê xwe bera ber xwe da û di nav fikaran de xwarina tirîyê xwe berdewam kir.
Erê tirî dixwar lê her cara hebeke tirî diavêt devê xwe, ew heba tirî di nav diranên wî de dibû serê pêsîra Stêrayê û bi arezû û şehweteke nayê navkirin dicût û hey dicût...
Di nav pêlên xeyal û fantezîyan de ji nişka ve bi himbêzkirina du dest û zendan veciniqî.
Nermbûna her du pêsîran hişê mayî jî ji serê wî bar kir, bir.
Dû re...
Ew her du destên li ser navika wî gîhaştibûn hev, hêdî hêdî berjêr daketin.
Berzika xwe kur nekiribû; Stêrayê bi qasî bêhnekê tilîyên xwe li nav berzika wî gerandin.
Pêjna tilîyên Stêrayê kîr li wî har û rep kir. Piçekî din xwe bi paş ve bi Stêrayê ve dewisand; germayî û nermayîya memikan tofan di hundirê wî de rakir.
Hêdîka xwe ji nav lepên Stêrayê xelas kir, lê zîvirî û ew li ser piştê vexist. Bi lez û bez kincên xwe ji xwe kirin û bi wê lez û bezê deling û kiras û binkirasê Stêrayê jî jê kirin. Di bin delingê xwe de derpîkê kin li xwe nekiribû, Stêrayê.
Serê xwe xist nav memikan û bi dor ew memik mêtin.
Mîna gurek xirpîşîbe ser laşê mîyekê, xirexir jê diçû.
Û di bin wî gurî de Stêra bi nalenal bû.
Devê xwe ji her du kanîyên heyatê kişand û dest bi maç û ramûsanan kir;
sîng, stu, çeng, gep û her du lêvên sor û zepitî...
Her du şeqên wê li nava xwe pêçan, xwe li ber xweş kir û dest bi xwelêxistinê kir.
rabû daket...
rabû daket...
rabû daket...
Û ji nişka ve qîrînî bi Stêrayê ket, neynûkên wê mîna keleman li ser pişta wî bi cizbê ketin, lê wî ew êş hîs nekir,
lewra hîn qîrîna Stêrayê bi dawî nebûbû, bi orîna gayekî her du beden bi hev ve kelîyan!..
