Ji bo çûyîna sersaxîyê, Ezîza rabû ser xwe, derbasî alîyê malê yê din bû, xwe guherî;
fîstanekî reş bi ser bedena xwe ya mêrkujane de berda û li ber mirêkê xwe xemiland;
te yê sûnd bixwara hazirîya çûyîna dawetê dike.
Fîstan bi canê wê ve zeliqî; qûn û pêsîran di bin wî fîstanê reş ê şîfon de bang dikir.
Jixwe tu carî pêsîrdank anku berçiçik bi kar nedianî; her azad hol dibûn...
Pêsîr jî meazellah, mîna guhanê mîheke nuhzayî her tim bel û têr xuya dikir.
Hamid birayê hevaleke Ezîzayê bû.
Ezîzayê bi tena serê xwe, xwe kil kir û berê xwe da mala hevala xwe.
Derbasî hundir bû; ji xêndî wê panzdeh bîst jinên din jî rûniştibûn;
lê odeyekê jî mêr hebûn; ew jî kêm zêde panzdeh pîst kes bûn.
Hîn Ezîzayê du çipik hêsir neherikandibûn, deng bi telefona wê ket; di whatsapê de hevalê wê jê re dinivîsand.
De îja telefon jî çi telefon! Rebenê şerm dikir di nav wan feqîran de telefona xwe ya samsung S nizanim çi derxe.
Di wê civatê de te telefonên wan jinan hemû kom bikira, bida ser hev, pereyê wan telefonan nêvîyê heqê telefona Ezîzayê nedikir.
Ezîzayê ewil li dora xwe nerî, dû re bi dizî telefona xwe ji çenteyê xwe derxist û li peyamê nerî:
"Zû were, agir bi doxîna min ketîye!.."
Bi xwendina peyamê re, bişirî, lê li dora xwe jî nerî; nehişt kesî bi xwe bihisîne.
Wê jî ji hevalê xwe re nivîsand:
"Dilê min, ez nuha li şûnê me; birayê hevala min mirîye, ez hatime sersaxîyê!"
"Kengî tu yê rabî?"
"Hevala min a bi salan e. Divê ez heta êvarî li cem wê bim, wê tenê nehêlim."
"Tu li ku derê yî? Navnîşanê ji min re bişîne."
"Çi! Navnîşan?"
"Erê, navnîşan. Madem tu yê nikaribî werî, ez ê werim."
"Ma tu dîn bûyî?"
"Na, har bûme!"
Di bin çavan re Ezîza li dora xwe nerî û bişirî. Dû re navnîşan jê re nivîsand û şand.
Piştî bîst deqeyan Ezîz li derî xist.
Wexta Ezîza çav li Ezîz ket, kelecanekê ew zevt kir; xwirek li ser bedena wê za, mîna morî li ser bedena meriv bigerin.
Ezîz derbasî hêla mêran bû.
Piştî xwendina fatîheyekê, Ezîz telefona xwe ji bêrîka xwe derxist, ji Ezîzayê re peyam nivîsand:
"Tam deqeyeke din rabe ser xwe, ber bi tuwaletê ve here."
Ezîzayê peyam xwend û di ber xwe de heta şêstî jimart û rabû ser xwe, ber bi tuwaletê ve meşîya.
Xanî têra xwe mezin bû; bi kêmanî çar ode û salon bû.
Li korîdora dihere tuwaletê pêrgî hev hatin. Wek haya wan ji hev tune ye, Ezîz li pêş, ew li paş heta dawîya korîdorê meşîyan.
Berî derîyê tuwaletê derîyekî din hebû; Ezîz destê xwe avêt çemilê derî, derî vekir û bi destê Ezîzayê girt û ew derbasî hundir kir; derî li ser xwe qefilandin.
Xwedîyê malê alav malavên xwe yên zêde hemû spartibûn dawîya odeyê; ji perxaneya hundir meriv nikarîbû gav biavêta.
Ezîz qûna Ezîzayê li ser kîsekî bi cî kir, her du şeqên we ji hev ve kirin, ket nava şeqên wê û lêvên xwe bi lêvên wê ve zeliqandin.
Bi qasî pênc deqeyan hevdu mêtin.
Dilê Ezîzayê hindik mabû ji sînga wê pengiz bibe. Serê Ezîz di nav memikan de, hey diçêrîya.
Hindik ma bêhn li Ezîzayê biçike.
Devê xwe xist guhê Ezîz, bi dengekî nizm got, "Hey pîç lawê pîçan! Ecele bike, em ê bihetikin!"
Ezîz serê xwe ji nav memikan kişand, ew ji ser kîs rakir û berê wê da dîwêr.
Ezîzayê piçekî xwe daqûl kir, her du destên xwe dan dîwêr û xwe da benda Ezîz.
Ezîz dawa Ezîzayê li nava wê pêça, şeqên wê ji hev dan alî, pantor û derpîyê xwe yê kin heta çongan daxistin û xwe lê xist.
Bi her xwelêxistine re, çav li Ezîzayê qulipîn û nalîneke nerm li hundirê odeyê belav bû.
Wê kêlîyê her duyan jî li ser dîwarê sayî li sûretên xwe dinerîn.
Berê Ezîza ji odeyê derket, çû li nav jinan rûnişt, dû re jî Ezîz derî vekir û çû derbasî nav mêran bû.
Lê Ezîz zêde nema; hîn çay nehatibû, ji Seyda re got, "Seyda, bi xêra xwe fatîheyekê bixwîne!"
Seyda got, "Li ser ruhê rehmetî el fatîhe!" û her kesî destên xwe vekirin, fatîhe xwendin.
Dû re Ezîz xatir ji civatê xwest û rabû, çû...
