Bihevrejîyîna kurd û tirkan dişibe meseleya girêdana li cem hev a ker û golikan.
Bi taybetî jî xwendeyên kurd (çi nivîskar çi hunermend çi sîyasetvan) di binhişîya wan de tenê berjewendî heye, loma jî mîna margîse/bûkalemon ji kirasekî dikevin kirasekî; şinekî, şelafî û durûtî…
Ne sekneke xurt heye, ne helwesteke eşkere heye, ne jî karekter.
Ku prensîbên meriv tune bin, karekter jî ji meriv dixeyide.
Û îro ro ne xema kesî ye karekter heye tune ye, mixabin.
Bêkarekterî ketîye nav xwîna me û mixabin ev zîhnîyet êdî di civakê de serdest e, lê ji deh nivîsarên min heft jê li ser karekterê ye.
De were vî kerî di vî bihurî re derbas bike!
Mixabin…
lê hêdî hêdî ji nivîsandinê sar dibim, sar dibim, lewra karê ez dikim jî ehmeqî ye; ji bêkarekteran re qala karekterê dikim û pesnê wê didim.
Ka aqil!
Gotina Dawî
Nefs karekterê dike parsek û êdî em jî têra xwe xwedî parsek in!..
