Bi tena binkirês, berê wê li êgir, çarmêlkî rûiniştibû, hêdî hêdî ji qedeha destê xwe şerab vedixwar.
Peyayê wê jî, bi maşeya destê xwe pilingên agirê şomîneyê tev dida, agir gur û har dikir. Û tîna wî agirî tevzên harbûnê li bedena wan bar dikir;
jixwe ji atmosfera mekanê arezû û şehwet difûrîya.
Mêr, piştî agirê xwe têr tev da, maşeya destê xwe danî ber şomîneyê, rabû ser xwe, çû li ber çongên jinê rûnişt, rahişt qedeha şeraba xwe û qurtek lê xist.
Bi lêxistina wê qurtê re çavên xwe girtin û hêdî hêdî ew qurteşerab di zengeloka xwe de dawerivand; ew şerab sivik sivik dawerivî hundirê wî,
xwe sist û sermest hîs kir.
Hîn çavên xwe ji ser hev ranekiribûn, bi germayîya lêvan bi xwe hisîya.
Sorekî şerabî xwe li dewsa wan lêvan danî;
mêr hartir bû.
Mekanê romantîk...
Tîna agirê şomîneyê...
Tîna şeraba sor...
Tevza erojen a li ser bedenan xwe tev da...
Û her du bedenên birçî...
Mêr qedeha şerabê ber bi devê jinê ve bir û bi nermî qiraxa qedehê di nav lêvên wê de bi cî kir
û hêdîka qûna qedehê ber bi jor ve bilind kir, lê jinên her du lêvên xwe li qedehê şidandin û ew şerab di qiraxên lêvên wê re bi ser sîng û bersîng û pêsîran ve herikî.
Mêr ew qedeh ji dev nekişand, heta binê qedehê xuya bû,
mêr ew qedeha şerabê bi ser devê wê de dewisand;
şerabê xwe gîhand nav berzikê û ji berzikê berjêr daket;
serê gilikê jî ew şerab tahm kir.
Dû re...
Mêr ew li ser wî eyarê bihirî li ser piştê vexist û mîna gurekî tahma xwînê hilanîbe çû li ser wê edilî.
Ewil bi zimanan ew şeraba ku li dora lêvên wê nîvzuwa bûbû, alast û lêvên xwe li lêvên wê dewisandin;
mêt û mêt û mêt...
Mîna erdekî beyar ê bi salan niquta baranê lê nebûbe, lêvên wê zîpîzuwa bû, bi wê mêtinê; nefes li xwe û wê çikand.
Û pê de çû...
Stu... gerdan... sîng... pêsîr... serê pêsîran... navik... berzik... û gilika di nav şerabê de sermestbûyî...
Bi dor her li deverekê emrek bihurand û di emrê nizanim çendbare de serê xwe xist nav şeqên wê û qurisî quz;
vexwar, vexwar û vexwar;
jin di nav lepên wî de diperpitî, lê ew jî mîna çîyayekî volkanîk dihejîya;
dihejîya lê xwe girt,
nehişt biteqe.
Axûwaxa jinê olan dida; hew Xweda dizane bê ji ezmanê çendan dihat bihîstin ew axûwax.
Jinê xwe ji nav lepên mêr xelas kir û ew bi paş ve dahf da,
pişta mêr çû li dîwêr sekinî.
Jin rabû ser xwe, çû di dawa wî de rûnişt û serê wî bi pêsîrên xwe ve dewisand.
Her du jî dîn û har bûbûn, êdî hew dikarîbûn xwe kontrol bikin.
Jinê destê xwe avêt kîrê mêr, ew bir di quzê xwe de bi cî kir û xwe li ser bir û anî, bi haweyekî aheng dans kir, reqisî.
Çav li her duyan jî qulipîn û axûwax û qîrîn û barebara wan di hundirê xênî de olan dida.
Û ji nişka ve jinê got,
-Ya Reb!
lê reb wek rep ji nav lêvên wê pekîya.
Ku jinê çavên xwe vekirin, li kêleka sobeyê di xew re çûye, gupegupa agirê sobeyê ye û misînkê wê yê avê yê ji bo çayê li ser e jî, xupexupa wî ye dikele.
Bişirîneke bextewar li ser lêvên wê kon vegirt. Rabû ser xwe, çû çaya xwe dem kir, şekir û qedehên xwe anîn û dîsa rahişt Leylanê,
lê berî dest bi xwendinê bike, di ber xwe de bi devlikenî got,
-Ez di te nim, Devliken! Zivistanan bi vê sobeyê re kezeba me reş bibe û hûn jî rabin li ser vê rewşa me ya bijan romantîzmê bikîn!..
