Mijar zewac e.
Elîkê Aso azib e û ji derdê quz kewijî ye.
Çay li ber wan e, vedixwin.
Elîkê Aso qurtekê ji çaya xwe vedixwe û difitile ser xalê xwe, dibêje, "Xalo, ez çavê xwe digerînim, nagerînim, qîzeke bedew nabînim ez wê ji xwe re bixwazim û pê re bizewicim."
Mûsayê Hecîkê qurtekê li çaya xwe dixe û di bin simbêlan de dibe hirehira wî dikene, dibêje, "Kuro law, de quz quz e, îja bedew be çi ye, ne bedew be çi ye! Te eskerîya xwe kiriye. Wek berê ker mer jî tune ne... Gund tije qîzên gîhaştî ne; destê xwe deyne ser yekê û xelas!"
Elîkê Aso qefesa sînga xwe dinepixîne, xwe qup dike û dibêje, "Xalo, xebera te ye. Di tarîyê de hemû quz yek in, lê mîratê qey em ê bi çavgirtînkê nelîzin! Û her tim dora me yê ne tarî be. Carinan meriv ê hev bibîne û li hev jî binere. Aanuha Sîbel Can ji te re bibêje were di quzê min ne û Xecîca Mehemê Gavan ji te re bibêje were di quzê min ne, tu yê herî di kîjan quzî nî?"
Mûsayê Hecîkê xwezîya xwe dadiqurtîne û zimanê xwe bi dora lêvên xwe yên şilbûyî dixe, dibêje, "Weyla Xwedê tu nehişto! Meriv dikare di quzê Sîbel Canê de pirincê bixwe; îja quzê Xecîca Mehemê Gavan li ku!"
