Problema vê civakê:
Çi jin, çi mêr, di teorîyê de hin tiştan, nirxan li xwe bar dikin, wek îdeolojî, bawerî, zayendî, kesayet û hwd. lê di pratîkê de anku di tevgerên xwe de ne tu gû ne.
Di xeyalên xwe de dixwazin bibin her kes û her tişt û pirê caran wek bûne her tişt tev digerin, lê di esasê xwe de tenê belengazîyeke kêmqawetî bûye para wan.
Ji vêya re dibêjin sendroma xwelîserîyê.
Min gelek jin nas kirin, lotikên anarşîstî, lotikên serbixweyî û lotikên azadî avêtine, lê bi dehan car ez bûme şahidê wan ê wê belengazîya tirsonek û dilê min bi wan şewitîye.
Loma...
Bi gotinê nabe.
Divê gotin û kirin yek bin.
Gen divê...
Kesayet divê...
Xwendin û zanîn divê...
Vîzyoneke kulturî, edebî divê...
Û ya herî girîng, nîyhandineke têr û temam divê; di warê nîyhandinê de divê têrxwarinî hebe û çavê te ne li derîyan be.
Belasebeb nehatîye gotin, "Çavê li derîya, xwelî li serîya!"
