Serokê Federasyona Kurdên Sovyeta Berê Profesor Kinyazê Îbrahîm serê xwe danî û xatir ji vê dinyaya gewrik xwest.
Bi mirina her kalemêrekî,
yan jî bi mirina her pîrejinekê, kurdîtî piçekî din lawaz dibe, zirav dibe, tenik dibe...
Her kalemêrek,
her pîrejinek,
bi xwe re kulmek kurdî jî dibe û serî datîne, dimire, mixabin.
Û dîsa mixabin, di navbera nifşê nuh û nifşê berê de jî zirdîwarek heye.
Nifşê berê hiş û hafizeya kurdîtîyê ye,
lê nifşê nuh bê hiş û bê hafize tev digere...
Û wer xuya ye, tu carî hewcedarîya vê bê"hiş"tîyê yê ji dewletekê çênebe.
Bi çûyîna her Kinyazekî re hîmek ji esasê (temel) netewîyê kêm dibe
û netewa li ser esasekî qels û lawaz tu carî ber bi avahîyekê ve bilind nabe.
Li hiş û hafizeya xwe xwedî derkevin.
Li ser Kinyazên xwe bigirîn, bi çûyîna Kinyazên xwe biêşin,
lê herweha hewl bidin, bila ruhê Kinyazan li ser vê axê her şîn û şên bibe!..
Ruhê te şad be, hoo kalekurdo!
Serê netewa te sax be, hoo kalemerdo!
