Malbat bi xwînî ye.
Malbat ji çend kesan pêk hatibe, ew xwîn wan kesan bi hevdu girêdide.
Dê, bav, bira û xwişk...
Baş, xerab ji hevdu qut nabin.
Çawa ku başiya yekî tesîreke erênî li malbatê bike, herweha xerabiya yekî jî bi awayekî neyînî tesîrê li malbatê dike.
Bi hev re,
di başiyê de serbilind in, di xerabiyê de serberjêr.
Lê bi ya min, pêwist e hin tişt biguhere.
Heger birayê min bêkesayet û pûşt be, ne mecbûr im ez jî wê bêkesayetî û pûştiya wî qebûl bikim û xwe jî wek wî bikim bêkesayet û pûşt.
Heta merheleyekê meriv kare li pî barê hevdu rabe, lê piştî merheleya bêkesayetî û pûştiyê dest pê kir, pêwist e meriv nekeve pey herikandina wê xwînê.
Cehenma xwînê kiriye heger ew xwîn ê min bibe li tofana qirêjiyê biqewimîne.
Wek nimûne:
Birayê min kesekî welatperwer û xweşmeriv e, lê ez xayîn û merivekî qirêj im.
Heger birayê min nikaribe min ji wê qirêjiyê vegerîne jî, heqê wî li wî tune ye ku xwe bi min bilewitîne û min û xwe di çarçoveya qirêjiyê de rê bide û li çavên însên binêre bibêje, "birayê min e, xayîn be jî birayê min e, xwîna min e."
Di vê jiyana qahp î pûşt de, başiyê jî wateya xwe ji bîr kiriye.
Başî ew e ku hewce bike karebe nahletê li xwe jî, li xwîna xwe jî bibarîne.
Başî ew e ku hewce bike karibe ji hemû rengên xerabiyê re bibêje xerab in.
Lê mixabin,
ez dibînim gelek kesên di civatan de qala maqûlî, ciwamêrî, welatperwerî û xweşiyê dikin, di heman demê de bi wan taybetmendiyên xwe yên baş re dikevin nav nakokiyeke ecêb.
Bira pûşt e, bira bêkesayet e, bira rezîl e, bira xwefiroş e, bira qahp e, lê ew pişta xwe dide bext û ûjdanê xwe, piyê xwe di piyê birayê xwe re derbas dike û dimeşin bi awayekî serbilind.
Encam:
Xwe nexapînin, jixwe em naxapin.
Hûn hemû bêkesayet û pûşt in!
