Hec ne bes bû, umre jî derket.
Yê dihere hecê dibe hecî, lê yê him dihere hecê, him dihere umrê dibe çi gelo?
Hechecîk?
Nizanim, lê sosreteke mezin e.
Wek henekekê ye, lê bira ye.
Ez tirk û ereban fêhm dikim, bes derdê kurdan çi ye?
Tirk û ereb xwedan dewlet in û bi wê serxweşiyê her fanteziyê dikin,
çûna hecê jî fanteziyek e ji bo wan.
Lê em?
Yek têr, deh birçî mîna parsek û belengazan em li bin guhê dîwaran dikevin,
ji tenêtî û bêxwedîtiyê em hew zanin em ê destê xwe ji bo çi vegirin ji bo çi venegirin, ev ciwanik û ciwamêr her sal radibin diherin bi hezaran dolar li dolarên wan erebên pîs î fahş zêde dikin.
Hec...
Hec nebû, umre...
De îja ew erebên pîs î fahş jî bi pereyên van bêhişên me diherin li Ewrûpa û Emerîkayê li hotelên pênc-şeş-heft stêrk li ser pêsîr û navikên fahîşeyan araqê vedixwin û bi cizba îlahî dikevin.
Berê kal û pîr diçûn xweliya hecê li serê xwe dikirin, lê piştî îslam bi awayekî siyasî wek şewbekê ket nav xelkê, êdî xort û ciwan, kal û pîran wek aksesuar bi xwe re dibin.
Mîna jinên strîptîzî dikin, ew mêrên nîvtazî, li ber çavên wan berçavkeke seksî, di nigên wan de sandaletên buha yên bi markaya xwe navdar
û bi telefonên Iphone 7-8-9-10 çiqeçiqa wan e xwe dikişînin anku selfî dikin.
Ez bi xwe wexta çav li wê rewşa wan a meymûnî dikevim, mahdê min ji min dixele ku ez jî wek însan di wê kategoriyê de me.
Serî heye,
çav hene,
guh hene,
poz heye,
dev heye,
ziman heye,
lê ya ku van lebatan bi rê ve bibe tune ye.
Mejî!
Seriyekî vala û bê mejî.
