Nizanim, dibe ez dîn an tiredîn bim jî,
yan jî serserî û beradayî.
Ne normal im, bi xwe zanim, lê heger hûn normal bin jixwe ez wê normaliyê naxwazim.
Tew ez dibêjim ê normal ez im, hûn in anormal.
Temam, ez qebûl, meriv çi bixwaze meriv wê bike û jixwe dike jî.
Lê ez bikutim mejî ku bi kêrî mentiqê nayê!
Yan jî ez bikutim wê mentiqê ku ji wî mejiyî dizê!
Kêm zêde heman wateyê didin, lê di destê meriv de çiqas alternatîf hebe baş e.
Yaw ma di bedenekê de du labat li heman hêlê nanerin?
Çav li hêlekê, guh li hêlekê ne...
Poz li hêlekê, ziman li hêlekê ye...
Qûn li hêlekê, serî li hêlekê ye.
Kengî-çi wext kesayet weha belawela bû, nizanim.
Gelî ciwanikên bedew û ciwamêrên çeleng,
anuha hûn ji çi hez dikin bikin, lê...
Erê, lê ne xav bin!
Xav nayê xwarin û kî tahm bike lê hayil dibe.
Xwe bin, xwe.
Û bi min, rast û duristbûn ne zor e yaw!
Ya zor û zahmet derew û lîstin e.
Û hûn lehengên derewan in.
Derew jî derew jî,
erê derew jî sinhet û huner e.
Lê carina pere dike, carina nake.
Mesela:
Di huner û sînema û wêjeyê de derew pere dike û meriv pê navdar jî dibe,
lê di qada însanetiyê de, na.
Na!
Ji bextê we re dibêjim na.
Ji ûjdanê we re dibêjim na.
Ji kesayeta we re dibêjim na.
Ji sekn û helwesta we re dibêjim na.
Ji derdê we, her tu tîpên ku pirê caran nivîsên min dixemilînin, li ber çavê min lewitîn, bûn du dijmin.
Li "n" û "a"yê dinêrim, mejiyê min dileqe.
Offf!
Ez di rebê tîpan nim!
De biqeştin herin ji xwe re rakevin.
Jixwe piçika aqil di serê min de hebûya, vê seetê ez ê ne li ser dilê kompîturê, li ser dilê xanimeke bedew veketîbûma.
Seet çi ye?
Seet çûye li quzê dêya melê sekiniye, hindik maye azan bide.
Ez berê xwe bidim kê jî vê seetê derî li min venake.
Bise ez ji xwe re fîlmekî vekim û piştî fîlm herim serê xwe bişom. Belkî wê çaxê ez ê karibim bi rehetî serî bavêjim xewê.
Ez çûm...
