-Seadet! Heq e meriv tivingê têxe enîya Xwedê û wî bikuje, ji jor de bîne xwarê.
Got:
-Tu gunê wî bixwe.
Min got:
-Ma ji dawa te ketîye tu dibêjî, “Gunê wî bixwe”? Tu çawa dizanî nêr an mê ye?
Got
-Offf Devliken! Tu berê qibleyê li ber meriv şaş dikî.
Min got:
-Seadet! Ev 4-5 sert in te li şûnê çi dikir? Meriv dihere nîvseetekê rûdine, fatîheyekê dixwîne û radibe tê mala xwe.
Got:
-Weleh Emşa, Gula, pîra Fato û Zeyno û bûka xwe jî li wir bûn, civat gerîya, nebû ez rabim.
Min got:
-Heyran! Ya we ne şûn e, aktîvîte ye. Hew şerab û fêkîyên we kêm in.
Got:
-Tarî ket erdê, êvar e û ceryan jî tune ye. Ma nizam mele yê azan bide?
Min got:
-De rabe ser xwe, nimêja xwe bike lê! Îja nizam mele yê azan bide! Ha te deh deqeyan zû nimêj kir, ha te deh deqeyan dereng nimêj kir… ma seeta Xwedê ya cithîzen tune ye rabe te kontrol bike bê Seadetê di wext de nimêj kirîye yan bê wext.
Got:
-Bi Xwedê seeta wî şaş nabe, ne bi pîlan dişixule, ne jî bi tavê, seeta wî tam otomatîk e.
Min got:
-Ma çend Xweda heye ku tu dibêjî, “Bi Xwedê seeta Xwedê şaş nabe?”
Bû niçeniça wê û rabû ser xwe, çû destmêj bigire…
