Seadetê sifra xwe raxist, sinîya pel û kortikên xwe anî danî ser û me dest bi xwarina pel û kortikên xwe kir.
Destê Seadetê di nav sinîya pel û kortikan de, ji nişka ve sekinî û li jor nerî.
Got:
-Ka yê jor nehat!
Min got:
-Ma Xwedê jî ji pel û kortikan hez dike? Min nizanîbû…
Bû niçeniça wê got:
-Law tu meriv dîn dikî! Ferhad Ferhad! Gazî wî bikin, bila dakeve bê şîvê bixwe.
Civat xweş digere. Min û pismamê xwe enîya xwe daye hev, em qala bext û ûjdan û maqûlî û ciwamêrîyê dikin.
Pismamê min got:
-Ji zilaman re pirêze lazim in…
De îja were li ser vê pirêzeyê çîrokan, romanan, helbestan nenivîsîne!..
“Elbikek şîrê dê li min e”
Bi zaroktî şîrê Seadetê kêm bû, loma jî carinan ji ber nebûna şîrê wê ez birçî dimam.
Îja carinan dema ji girî min çember ji ber hiltanî û acizî dida malîyan, radihoştin min ez dibirim mala apê min, emojna min ez şîr didam; ez dibûm şirîkê pismamê xwe; di her pêsîreke emojna min de du kîlo şîr digiha.
Axir…
Vê şevê dîsa mijar bû zemanê berê û em piçekî bi ber bayê bîranînan ketin.
Pismamê min got:
-Tu deyndarê min yê elbikek şîrê dê yî!”
Gotina Dawî
Berê xweş bû lê xweşbûna nuha jî di destê meriv de ye!..
