her şev navê te diqîre

Serê xwe xist nav şeqên wê, rîha wî ya reş ku tayên spî jî ne kêm bûn, di nav pirça sorhineyî de wenda bû. Avî bi ser lêvên quz ket, wê şilîyê xwe li serên tayikên rîhê girt; bêhna şehwet û arezûyê xwe di firnikên wî re gîhand nav mejîyê wî; li ser bedena ku di bin wî de diperpitî hestên wî bi cizbê ketin; çav lê qulipîn û qurisî quzê wê...

Xwe bênefes hişt lê kezeba wê jî di devê wê re derxist, mir û nemir!..

Lêvên quzê wê di nav lêvên xwe de mêt

û mêt û mêt...

Zimanê repbûyî, wezîfeya avdancîyekî dikir di nav wî bexçeyê li ser pişta quz şitil dabû. Û her ku rîh bi ser wî quzê harbûyî de disûrikî, bedena wê diperpitî mîna çivîkeke serjêkirî.

Hewar û axîn û barînek ji nav lêvên wê pekîya, ji nişka ve; seranserê bedena wê ricifî, perpitî û hejîya.

Serên memikan cit û bel bûbûn. Ew di nav tilîyên xwe de ba dan, şidandin û miz dan. 

Bi her du destan bi serê wî girt, devê wî ji quzê xwe kir û ber bi jor ve hilkişand; serê wî bi nav memikên xwe de dewisand û her du çîpên xwe li nava wî pêçan, her du nigên xwe li ser pişta qûna wî li hev gerandin. 

Êdî ew zindanî û mehkûmê wê bû...

Quzê ji şehwet û arezûya wê kêlîyê şilûpil bûbû nekarî xwe li ber xezeba kîr bigirta; kîr mîna marekî bisûrike hundirê qula xwe, xwe li cotderîyê quz qewimand, gun bêyî dilê xwe li bin guhên wî cotderîyî ket, quz ew neeziband hundir; tenê çavdêrî kir...

Dev di cotmemikan de û qîrîn bi wê ket!

Bi azana melê re çeng bû ser xwe. Xwe qulipand ser kêlekê, di paceyê re li derve nerî; hîn tarî nebişkivîbû.

Xwe dirêjî telefona ber serê xwe kir; telefon li ser sêpeyê bû. 

Ket whatsapê:

-Ez dikarim dev li dilê xwe bikim û xwe bigirim, lê quzê min her şev navê te diqîre!

Û şand...